Περί λαϊκότητας στο σήμερα

Ο Βασίλης Καρράς, ένα πονόψυχο χωριατόπουλο με βροντερή, λυγμική φωνή, ανδρωμένο στα μπουζουκομάγαζα της γλεντζούς κάποτε «φτωχομάνας» Σαλονίκης, υπήρξε συγκαιριακά υπερτυχερός καλλιτέχνης που λατρεύτηκε από μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας που θύει στον βωμό του αισθηματολογικού λαϊκού άσματος. Όχι, δεν είναι αυτή η διδαχή του λαϊκού τραγουδιού, από τον Μάρκο ως τον Καζαντζίδη, για όσους το νιώσαμε, το στηρίζουμε και το υπηρετούμε.

Ένα σεβαστό τμήμα αυτής της μεταποιημένης, μεταμορφωμένης λαϊκότητας εκφράζεται πλέον μέσα από μαζικές εκδηλώσεις συμπυκνωμένης συγκίνησης των φανατικών ακροατηρίων στις λουστραρισμένες πίστες, στις παράφορες αρένες, στις εκδηλώσεις πένθους με τον χαμό του ειδώλου. Ευχής έργο αυτή η μορφή λαϊκότητας να σημειωνόταν αντίστοιχα, με ισοδύναμο πάθος, σε διεκδικήσεις αγωνιστικές για τα ανθρώπινα και τα εργατικά δικαιώματα και σε απόπειρες για την πολιτιστική μας πρόοδο.

Εδώ μιλάμε και για έλλειψη οραμάτων της κρατικής ηγεμονίας, ανυπαρξία πνευματικής αγωγής στην παιδεία και την οικογένεια, προσαρμογή των λογής ποιητών-πνευματικών ταγών σε ένα νέο στάτους που οικοδομείται –φευ- πάνω στο δόγμα «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών». Και πάει λέγοντας.

-σύντομο άρθρο στην σημερινή "Καθημερινή"