Εμείς κι αυτοί...

Αυτοί χαίρονται τον Άγιο Βασίλη που στέκει μπροστά στα στολισμένα μαγαζιά, την Πρωτοχρονιά. Και εμείς χαιρόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε να διακρίνουμε μέσα από τα κόκκινα λαμπερά ρούχα τον άνεργο που βγάζει ένα προσωρινό χαρτζιλίκι...

Αυτοί παντρεύονται την νοικοκυρά, το καλό sex, την μελλοντική μητέρα των παιδιών τους, την πιθανή πάροχο πρόσθετου μισθού και προίκας. Μέχρι εκεί. Εμείς κρατάμε μόνο τα υγιή στοιχεία από αυτά και αναζητούμε επιπλέον την φίλη, την σύντροφο, την κοινωνική και πολιτική συνομιλήτρια και αγωνίστρια.

Αυτοί, απολαμβάνοντας την υγιή οικογένεια τους, την σίγουρη δουλειά τους και το χαμογελαστό μέλλον τους, αναφωνούν “Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!”. Εμείς εκεί που αυθόρμητα πάμε να μιμηθούμε την ίδια κραυγή, διστάζουμε, μαζευόμαστε και πικρά σκεφτόμαστε “Όσο υπάρχουν δίπλα μου δυστυχισμένοι άνθρωποι, αρρώστιες και εκμετάλλευση, δεν μπορώ να είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!” 

Αυτοί κάνουν τον σταυρό τους, πηγαίνουν στην εκκλησία την Κυριακή, βαφτίσια, θρησκευτικός γάμος, οβολός στο παγκάρι για τους φτωχούς, ελπίδα για παράδεισο. Εμείς δεν πιστεύουμε, ερευνούμε με οδηγό την Επιστήμη, στηρίζουμε οικονομικά τους φτωχούς αλλά παλεύουμε πρωταρχικά να ανατραπεί το Σύστημα που δημιουργεί φτωχούς, αγωνιζόμαστε για έναν παράδεισο για όλους, στην παρούσα ζωή όμως!

Αυτοί δείχνουν στο Facebook τα selfies τους, το Εγώ τους σε όλες τις πόζες, τα ταξίδια τους σε ευρωπαϊκές βιτρίνες και ηλιόλουστες παραλίες, τις τούρτες από τις γιορτές και τα δεκάδες ‘χρόνια πολλά’ με κόκκινες καρδούλες. Δημοσιεύουν πότε – πότε μία έκκληση για αίμα ή ευχές για να σωθεί από την μόλυνση και την υπερθέρμανση ο πλανήτης. Μέχρι εκεί. Εμείς βγάζουμε φωτογραφία τον μπόμπιρα ή την καλή παρέα στην ταβέρνα, αλλά προβάλλουμε συστηματικά τον πόνο, την φτώχεια, την αδικία, την αντίσταση και την λύση. Ενημερωνόμαστε για τα  παραδεισένια resorts της εξωτικής Ζανζιβάρης αλλά και ενημερώνουμε τους διαδικτυακούς φίλους μας ότι το υπόλοιπο νησί υποφέρει από χολέρα, λόγω πείνας και παντελούς έλλειψης υποδομών. Ζητάμε επιτακτικά λευτεριά για τον Τζούλιαν Ασάνζ.

Αυτοί παρακολουθούν τα αστυνομικά πλέον, δελτία στην TV και κλειδαμπαρώνουν τις πόρτες τους, αποφεύγουν τον συγχρωτισμό με τους πρόσφυγες, προτείνουν εκτέλεση για τους παραβατικούς και φυλακή για τους  ναρκομανείς και αναπολούν τα παλιά χρόνια της τάξης και της ασφάλειας. Εμείς αποφεύγουμε τον πανικό, την απέχθεια και το μίσος, ψάχνουμε τον αίτιο και ανακαλύπτουμε την εκμετάλλευση, την ανεργία, τον φασισμό, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό που κινούν τα νήματα.

Αυτοί βλέπουν τον μπάτσο που τους προστατεύει από κακοποιούς, απεργούς, ρομά και λαθρομετανάστες. Εμείς βλέπουμε τον αστυνόμο που προλαμβάνει, διαπαιδαγωγεί, είναι φίλος της γειτονιάς και φέρεται σε όλους ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος και την προφορά της φωνής τους.

Αυτοί πιστεύουν στα αυτόματα χωρίς οδηγό τραίνα, στις μηχανές χωρίς εργάτες, στα γιαπωνέζικα ξενοδοχεία χωρίς προσωπικό και στις πολυκατοικίες χωρίς θυρωρό. Εμείς τρομάζουμε για το που θα βρεθούν καταναλωτές, όταν οι μηχανές θα κάνουν τα πάντα ...για τους καπιταλιστές και εμείς θα είμαστε άνεργοι και άφραγκοι.

Αυτοί ακούν για τους χαμηλούς μισθούς στην Κούβα και τους συγκρίνουν με τους δικούς τους στην Ελλάδα και απορρίπτουν μετά βδελυγμίας! Εμείς συγκρίνουμε την Κούβα με την Αιτή και τις ομοειδείς χώρες ολόκληρης της Καραϊβικής και την βγάζουμε πρώτη και καλύτερη, μισούμε το εμπάργκο των αμερικάνων και θαυμάζουμε το επίπεδο υγείας, παιδείας και άθλησης του μικρού νησιού, το οποίο είναι ανώτερο από αυτό των ανεπτυγμένων βιομηχανικών κρατών...

Αυτοί (όσοι από αυτούς παίρνουν μηνιάτικο 500 - 600 ευρώ) ακούν ότι δεν ανήκουν στην παραγωγική τάξη, ότι δεν δικαιούνται αμάξι, ότι εάν μένουν στο Περιστέρι θα πρέπει να γίνονται το πολύ – πολύ υδραυλικοί, βλέπουν τους Δημόσιους Οργανισμούς να τους διοικούν χρυσοπληρωμένοι ανίκανοι και άσχετοι με πλαστά πτυχία, αλλά παρ’ όλα αυτά, απλώς βρέχει και κοιμούνται ήσυχοι. Εμείς πνιγόμαστε από το φτύσιμο, στεναχωριόμαστε, αρνούμαστε κατηγορηματικά αυτήν την καρικατούρα της ζωής μας, θυμώνουμε, ματώνουμε να αλλάξουμε την εικόνα.

Αυτοί μισούν τους “προαιώνιους εχθρούς μας” τους Τούρκους, την ώρα που αγοράζουν δερμάτινα στην σκεπαστή αγορά της Πόλης και λένε ναι στην λιτότητα “γιατί πρέπει να αγοράσουμε RAFALE για την άμυνά μας και δεν περισσεύουν λεφτά για ΜΕΘ, σχολεία, μισθούς και συντάξεις”. Εμείς ψωνίζουμε ηθελημένα από τον μικροέμπορα της γειτονιάς μας, παλεύουμε μαζί με τον Τούρκο μεροκαματιάρη τον κοινό εχθρό τον καπιταλισμό και ξελαρυγγιαζόμαστε και στις δύο χώρες ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και τα RAFALE και τα PHANTOM κάνουν ευτυχισμένους τους εμπόρους όπλων, τις ΗΠΑ και τις δύο κυβερνήσεις μας και εμάς μας αφήνουν να κλαίμε τα νεκρά παλληκάρια μας σε χριστιανικά και μουσουλμανικά νεκροταφεία.

Αυτοί είναι θωρακισμένοι και αλώβητοι από τον πόνο του Άλλου αλλά και από τον άνεμο της Εξέλιξης. Εμείς είμαστε σαν το ελβετικό τυρί. Ο πόνος του Άλλου μπαίνει μέσα μας, φθείρει την ψυχή μας και το σώμα μας. Μαζί όμως μπαίνει και η γνώση, ενεργοποιείται η συνείδηση, επέρχεται η ανάταση.

Αυτοί επιζούν για πολλά χρόνια…

Εμείς πεθαίνουμε νωρίτερα αλλά προλαβαίνουμε να ρουφήξουμε το μεδούλι από δύο και τρεις ζωές…

*Η φωτογραφία είναι αρχείου