Αν η προσφυγιά είχε φωνή θα ήταν το ουρλιαχτό αυτού του μωρού...

Αν η προσφυγιά είχε φωνή θα ήταν το ουρλιαχτό αυτού του μωρού που έφτασε χθες στη Σκάλα Συκαμιάς.

Αν η προσφυγιά μπορούσε να μιλήσει θα ήταν το παγωμένο βλέμμα τούτης της μικρής με το ισοθερμικό τυλιγμένο στα μαλλιά.

Αν η προσφυγιά μπορούσε κάτι να πει, θα ήταν η απελπισία της μάνας δίπλα στα παιδιά της την ώρα που έχουν φτάσει στην ακτή.

Αν η προσφυγιά είχε μιλιά θα ήταν κι οι τρεις μαζί που είναι μαζί μα μόνες. Ένα μπαλόνι στα χέρια ενός παιδιού δίχως παιχνίδι. Δυο μικρές γροθιές που είναι σφιχτές γεμάτες θυμό. Αυτά τα χέρια της που κρύβουν τις αδικίες πάνω της. Τις αδικίες του κόσμου.

Αν η ξενιτιά, ο ξεριζωμός είχαν λαλιά τα χέρια της θα ήταν. Τα χέρια της που κουβαλούν τον κόσμο όλο. Τα χέρια της που πλήρωσαν τα λάθη όλων. Που την πλήρωσαν για όλους.

Αν για κάτι αγωνιζόμαστε είναι το μπαλόνι να αρχίζει να παίζει στα χέρια της.

Αν για κάτι παλεύουμε είναι τα χέρια της να λευτερωθούν. Να ανοίξουν. Να μη φοβούνται πια και να μην είναι θυμωμένα. Για τα χέρια της. Γι' αυτά.

(Η φωτογραφία είναι του Άρη Μεσσήνη)