Τι μας το κάναν το ποτάμι μας;

Είχαμε ένα ποτάμι. Είχαμε ένα όμορφο ποτάμι. Κυλούσε γάργαρο, κρυστάλλινο και μας συντρόφευε με το τραγούδι του. Απ’ το γεφύρι του πηδούσαν στο βαθύ, παιδιά με το εσώρουχό τους μόνο. Στα νερά του κάτω απ’ τα πλατάνια, τα βαθύσκιωτα βάζαμε το καρπούζι μας να δροσερέψει. Το μοιραζόμασταν μετά με γέλια και πειράγματα. Περνούσαμε κοπάδια απ’ τις λυσιές του. Πλέναμε τις φλοκάτες στις νεροτριβές του. Στους μύλους του αλέθαμε το στάρι. Στήναμε δίπλα του τα πανηγύρια μας. Πόσο ωραία ταίριαζε ο ήχος του με του κλαρίνου τα τσαλίμια και τα τσακίσματα των χορευτών. Μας έδινε αυτό. Όλο μας έδινε. Δροσιά και φρέσκα ψάρια, άγριες πέστροφες και κολύμπι και τραγούδι και πουλιά και ζωντανά και νεράιδες των νερών και παραμύθια. Τα κρουσταλλένια του φιλιά ήταν ανάσες για τα σώματα και τις ψυχές.

Τι μας το κάναν το ποτάμι μας;