Στον παλιατζή…

Μνήμη

Νικήτα Παρίση

Αν δεν κάτσεις φρόνιμα, θα σε δώσω στον παλιατζή. Στον παλιατζή θα σε δώσω. Να μάθεις να με ακούς. Να μάθεις να υπακούς. Να περιμένεις. Να μη ζητάς. Στον παλιατζή!

Η νεαρή μητέρα ασκεί στη μαθητεία της υπακοής τη μικρή της κόρη. Κλαψουρίζει, ως αιώνια αθώα. Χθες στο κέντρο της πόλης. Που φλεγόταν. Από την απραξία. Και η άσφαλτος έλιωνε καυτή κάτω από τα πόδια μας. Και το φως του Ιουλίου, άρρωστο σε πλάνταζε. Υποταγή σε μια εξουσία θανάτου. Η παιδαγωγική των καιρών. Κάθετο λιοπύρι στον σβέρκο σου.

Όπως και τότε. Στα δεκαφεύγα η μάνα μου. Και οι άλλοι… φοιτητές. Ορκισμένοι να μη δώσουν υπόσχεση υπακοής. Σφιχτά το χέρι του πατέρα της κρατώντας, στην επέλαση των κυμάτων μη χαθεί. Αδημονεί να ξημερώσει. Όλοι αδημονούν. Κι οι καρδιές σαν τα τζιτζίκια πάλλονται.

Παναγιώτα και Κούλα! Θεωνά και Ιωάννη! φωνάζει. Και το φως, λαμπρό εκείνης της μέρας, σκοτάδι γέννησε. Τόσο πηχτό που μ’ ένα ξυράφι, φέτες το κόβεις κι ανακαλύπτεις τον πυρήνα της ζωής. Καλοκαίρι του ’43.

Αυτοί βρήκανε τον θάνατο κ’ εγώ τον έχασα, μου είπε τις προάλλες. Θά ’ρθει άραγε ένα πρωινό;  Υπάρχει αυτό που ξημέρωμα το λένε;

Δεν ήξερα τι να της αποκριθώ.

Μάνες που απειλούν τα παιδιά τους ότι θα τα δώσουν στον παλιατζή. Ακόμα. Στον παλιατζή. Παλιό το κόλπο. Η υπακοή που φέρνει την κατάκτηση. Και ο κόσμος… τελειώνει.

Κι εγώ σκέφτομαι να δώσω μπιρ παρά στον παλιατζή τη νέα τους παιδαγωγική. Μόλις φανεί απ’ τη γωνία. Μπας και ξημερώσει.

*Δημοσιεύτηκε στο artinews stiw 24/7/2017