Περί μετακομίσεων

Μέσα στον γενικό ορυμαγδό, ανάμεσα σε κούτες, κουτιά και συμπράγκαλα, μετά από μέρες που πετάγαμε αρκετές δεκάδες κιλά πραγμάτων (κάποια με πόνο ψυχής), μετά από εκατοντάδες (πολλές, πάρα πολλές) κιλά βιβλίων που έγιναν δωρεά σε αγαπημένο Δήμο του Λεκανοπεδίου, ενώ σκάλιζα τα τελευταία απομεινάρια «μιας (πολύ μεγάλης) μέρας», βρήκα τις φωτογραφίες από την πρώτη παρουσίαση βιβλίου μου που έγινε το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου 1984 στην πολυαγαπημένη Στέγη του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας. Πριν 40 ολόκληρα χρόνια! Είμασταν μαζί με τον αξέχαστο επιστήθιο φίλο (όπως ήταν και οι πατεράδες μας), ποιητή και σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλο, που παρουσίασε τη δική του δουλειά. Την εκδήλωση είχε διοργανώσει ο Σύνδεσμος.

Πώς να μην θεωρώ την Στέγη και τον ΣΦΓΤ μέρος της πολύτιμης ζώσας Ιστορίας της πατρίδας μου; Πως να μη θεωρώ τη Στέγη αναπόσπαστο και αδιαίρετο κομμάτι αυτής της Ιστορίας; Πως να μην θεωρώ την ενδεχόμενη μετακόμισή της βίαιο ακρωτηριασμό, δηλαδή ανεπανόρθωτη βλάβη;

Η Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου, που κάτι (θα έπρεπε να) γνωρίζει από ενιαία, αδιαίρετα και ομοούσια σχήματα και καταστάσεις, καλό θα ήταν να αντιληφθεί το ανίερο της προσπάθειάς της να εκδιώξει τη Στέγη από τον Οίκο των αγαπητικών της πράξεων. Θα ήταν πράματι ευχής έργο και θεάρεστο.

Στη φωτογραφία με τον κόσμο (φαίνεται η μισή αίθουσα) εκτός από τον σημαντικότατο συγγραφέα, φίλο ακριβό μιας ολόκληρης ζωής και σημαίνουσα προσωπικότητα της Καβάλας Διαμαντή Αξιώτη, αριστερά κάθεται ο Γρηγόρης Μπαχάρης και δεξιά του ο τότε πρόεδρος του ΣΦΓΤ που είχε ανοίξει την εκδήλωση.

Λευτέρης Ξανθόπουλος, Γρηγόρης Μπαχάρης και Βασίλης Θεοδωρίδης, κατοικούν πια «παρά δήμον ονείρων», ανήκοντας στην ζώσα μνήμη της πόλης. Γίνεται να μετακομίσει η ανασεμιά τους;