Οι ύβρεις...

Άραγε μπορεί η γλώσσα να είναι δεξιά ή αριστερή; Μπορούν οι λέξεις να έχουν πολιτικό πρόσημο; Κατηγορηματικά ναι. Η γλώσσα με την οποία επικοινωνούμε, αγαπιόμαστε, ερωτευόμαστε, απελπιζόμαστε, ελπίζουμε, λυπόμαστε, χαιρόμαστε, αγωνιζόμαστε, διαφωνούμε, πολιτευόμαστε, γενικώς ζούμε, καθρεφτίζει και τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που νογάμε, που νιώθουμε.

Γιατί όταν μιλάς «για να σμίξεις τον κόσμο», τότε η γλώσσα σου είναι αριστερή. Αντίθετα, όταν θέλεις να ξεχωρίσεις από τον κόσμο, όταν θέλεις «να σκοτώσεις» λεκτικά ή πραγματικά, όταν θέλεις να θρέψεις τον ναρκισσισμό σου με αίμα, χρήμα και δόξα, δεν διαφέρεις από τον δεξιό «νοικοκύρη» που σκοτώνει τον Ζακ, ούτε από τον ακροδεξιό που σφάζει τον Λουκμάν, ούτε από τον Ναζί που αφού σκότωνε Εβραίους πήγαινε σπίτι του και χάιδευε τα παιδιά του ακούγοντας Μότσαρτ. 

Γι’ αυτό η «αριστερή γλώσσα» είναι ποιητική, είναι ένας τρόπος να ουρλιάζει κανείς βουβά, για να μην ξεπερνά τα σύνορα που χωρίζουν το ανθρώπινο από το ζωώδες. Γιατί η γλώσσα που μέσα στην ακραία οδύνη χωράει την αγάπη, εκτρέπει ακόμα και τον θύτη από την βάρβαρη ταυτότητά του. Τότε είναι που ο κόσμος των ύβρεων και του άξεστου τσαμπουκά, ο κόσμος που δεν διαλέγεται, γιατί δεν έχει μάθει, ο κόσμος που χειροδικεί και αυτοδικεί, ο κόσμος της παροξυσμικής απάθειας, του κυνισμού και του φόνου, χάνεται από ντροπή…

Γι’ αυτό υποστηρίζω ότι ο κόσμος έχει ανάγκη τη Μορφική Επινοητικότητα, ένα νέο είδος ποίησης, μια νέα γλώσσα, που θα γίνει ο νέος Τρόπος.

Κι αυτός ο νέος Τρόπος παράγει ευγένεια, παράγει ανθρωπιά και όχι ύβρεις…