Ο μισογυνικός οχετός ως κανονικότητα

Ο συστημικός μισογυνισμός, αυτός που εκπορεύεται από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του βαθέως κράτους, αυτός που διαχέεται στάλα στάλα στο κοινωνικό σώμα προκαλώντας μιθριδατισμό, αυτός, ενσωματωμένος και διακριτικός, κάνει τη χειρότερη δουλειά. Εκεί όπου δεν πιάνουν οι παραδοσιακές χοντροκοπιές, εκεί όπου βασιλεύει η πολιτική ορθότητα, εκεί επιστρατεύονται οι εφεδρείες: στα διαλείμματα της σοβαροφάνειας, η πατριαρχική κοινωνία, η κοινωνία της ματσίλας, αποκαλύπτει το αληθινό της πρόσωπο. Μπορεί να αστειεύεται και να χασκογελά μ’ εκείνα ακριβώς που, υποκριτικά, μετά βδελυγμίας, απορρίπτει.

Ένα άκρως κακοποιητικό σύστημα, το οποίο, κατά τα λοιπά, οδύρεται για κάθε φορά που δολοφονείται μια γυναίκα, μπορεί το ίδιο να δολοφονεί χαρακτήρες μόνον επειδή είναι γυναίκες. Μπορεί δηλαδή να προβαίνει σε μετωνυμικές γυναικοκτονίες και να τις ονομάζει χιούμορ.

Αν, όπως λέγεται, ο φεμινισμός, το γυναικείο κίνημα χειραφέτησης, δεν σκότωσε ποτέ κανέναν, οι μάτσο αστικές κοινωνίες, απεναντίας, οι κοινωνίες του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» οπλίζουν χέρια. Αντρικά. Η βία, στη συλλογική συνείδηση, μοιάζει παντελώς αποσυνδεμένη από το θήλυ. Θεωρείται αποκλειστικό αντρικό χαρακτηριστικό, προνομιακής, μάλιστα, φύσεως, τόσο που αν αντιστραφούν οι όροι, μιλάμε για τερατοποίηση: οι φόνισσες είναι ανθρωπολογικά εξαμβλώματα, εξαιρέσεις, περίπου σφετερίστριες μιας μάλλον αντρικής εξουσίας και της σερνικής δυναμικής.

Ακόμα και οι αποδέκτριες της βιαιότητας οφείλουν να μην αντιδρούν ή, αν το κάνουν, να το κάνουν κομψά. Οφείλουν, έτσι, να χαμογελούν στα ρατσιστικά αστειάκια, να μην καταγγέλλουν τον σεξισμό, να σκύβουν κεφάλι στη χυδαιολογία. Η καθεστηκυία θεσμική τάξη ορίζει τα πάντα: τι είναι βία, τι ρατσισμός, τι προσβολή. Ορίζει την κανονικότητα των μηχανισμών κυριαρχίας, που καθυποτάσσουν τις γυναίκες, την επισημοποιεί και τη νομιμοποιεί.

Οπότε: ποια είσαι εσύ που θα τολμήσει να προσβληθεί και να εναντιωθεί σ’ εκείνο που η επιτομή της κορεκτίλας στην τηλεοπτική βιομηχανία ορίζει ως αθώο αστείο; Ποια είσαι εσύ που θα αρνηθείς τη σάτιρα, δεν θα χαμογελάσεις αλλά θα καταγγείλεις; Ποια είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις το κριτήριο του, σοβαρότατου, αρσενικού της τηλοψίας; Κοντολογίς, ποια είσαι εσύ, Πόπη, Σία, Βασιλική, Τασία ή Σοφία, που θα διαφωνήσει με τον Νίκο, που νομιμοποιεί τον Τάκη;

Είστε εσείς, όλες ως μία, που θέλετε την εξουσία του σώματος και της διάνοιάς σας, που θέλετε να αναπαράγεστε όποτε γουστάρετε και να κάνετε εκτρώσεις αν κάτι πάει στραβά, που δείχνετε με το δάχτυλο την καπιταλιστική κοινωνία ως υπεύθυνη για την καταπίεση των γυναικών. Μια κοινωνία που δεν είναι μια αποπολιτικοποιημένη οντότητα αλλά γεμάτη εξοντωτικά χειριστικούς μηχανισμούς που αναπαράγουν την εκμετάλλευση και βασίζουν την ισχύ τους σ’ αυτήν.

Από τα ρατσιστικά, μισογυνικά σκετς του MEGA και τον οχετό του Τζήμερου για την Σοφία Ζαχαράκη ως τις ίδιες τις πολιτικές που δημιουργούν υπουργεία Οικογένειας και μιλούν για «μητρότητα» αντί της γονεϊκότητας, το ιδεολογικό υπόστρωμα είναι κοινό. Επιδιώκει την αναπαραγωγή της ανισότητας σε κάθε μορφή ώστε να εξασφαλίζεται η άνωθεν κυριαρχία. Θέλει τις θηλυκότητες σε δεύτερες και τρίτες θέσεις ώστε να μη διασαλεύεται η κοινωνική δομή, να μην τίθεται εν αμφιβόλω το δίπτυχο «τάξις και ηθική».

Όσο όμως το φεμινιστικό κίνημα εκπίπτει σε αστικού τύπου δικαιωματισμό, όσο βρισκόμαστε μπροστά στην παραδοξότητα να καταγγέλλουν την κακοποιητική κουλτούρα οι ίδιοι οι παραγωγοί της, οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες γυναίκες και άντρες, που επί δεκαετίες αναπαρήγαγαν την κουλτούρα της «σέξι-συζύγου-μανούλας» και του μπροστάρη μάτσο άντρα, τόσο θα εξαπλώνεται η κουλτούρα της κακοποίησης. Και θα θεωρείται αυτονόητο υπουργίνες, όπως η κ. Αλεξοπούλου στο Υποδομών, να θεωρούν «κορυφαίο ζήτημα ηθικής… το αγέννητο παιδί, άνθρωπο, εικόνα θεού εξ άκρας συλλήψεως».

Ο ζόφος τείνει να γίνει η κανονικότητα της νέας εποχής.