Βεργούλες...

Όλοι μάθαμε για σένα. Αυτά που έπρεπε δηλαδή. Ύστερα ήρθαν τα τραγούδια, οι ταινίες, τα ποιήματα και είπαμε πως τώρα πια ξέρουμε. Χρόνια μετά σε πρωτοείδα εκεί γύρω στο Μοναστηράκι να πουλάς το βιβλίο σου. Πιο μετά σ' έναν κοιτώνα πίσω απ' το Γκάζι πάλι. Στο πεζοδρόμιο με την πραμάτεια σου. Είπα να κεράσω τσιγάρο δεν καταδέχτηκε. Ούτε καφέ. Ούτε ένα νερό. Την τρίτη ή τέταρτη φορά, με βαριά καρδιά αγόρασα το βιβλίο. Όχι να το διαβάσω, ήξερα δεν ήσουν εσύ, άλλος το 'γραψε. Ότι ήθελα να μάθω για σένα στο βλέμμα σου το διάβασα κι ότι διάβασα... ερημιά. Όχι σαν εκείνες που προσδοκάς μια όαση, έστω ένα ξερό χορτάρι ή έστω ένα απ' αυτά τα ζούδια που κρατάνε εναλλάξ το ένα πόδι στον αέρα. Ούτε καν την ερημιά του κενού που ξέρεις πως όσο μεγάλο κι αν είναι, ορίζεται από δύο σταθερές. Την ερημιά του τίποτα διάβασα κι' έμαθα και γω για έναν τόπο που δεν είναι, για έναν χρόνο που δεν έχει. Τα βράδια, χανόσουν στις σκιές περιμένοντας να περάσουν τα τρένα που χάθηκαν αφήνοντας κι αυτά την σκιά τους. Μια τέτοια σκιά πήρες στο κατόπι ένα γλυκοχάραμα. Δεν είναι για σένα βρε Νίκο οι "βεργούλες". Μεταξύ μας ποτέ δεν ήταν...