Με τα ελληνάκια, όλα τα ελληνάκια

Ότι η Νίκη Κεραμέως - που δεν πάτησε ποτέ και σε καμιά βαθμίδα της εκπαίδευσης το πόδι της σε δημόσιο σχολείο - είναι μια ανατριχιαστική θρησκόληπτη ολέτηρα της Δημόσιας Παιδείας, το έχουμε εμπεδώσει. Και πολύ περισσότερο το έχει εμπεδώσει η εκπαιδευτική κοινότητα και τα παιδιά που υφίστανται τα ολέθρια αποτελέσματα μιας πολιτικής που τσακίζει όνειρα, και ελπίδες δημιουργώντας κάπου στο μέλλον τσακισμένες ζωές. Αυτά είναι τα επίχειρα μιας συγκεκριμένης πολιτικής και της ζοφερής προοπτικής της, για την οποία κύριο μέλημα είναι η παράδοση της Παιδείας στους σχολάρχες και της ζωής των παιδιών (όπως και όλων), στις ορέξεις της αγοράς.

Αυτή η θεμελιώδης καταστροφή όμως δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς καταστροφή της δημοκρατίας. Χωρίς καταστροφή δηλαδή των θεσμικών διαμεσολαβήσεων (συντεταγμένες και ανεξάρτητες εξουσίες), των θεμελιωδών κεκτημένων όπως για παράδειγμα είναι το δικαίωμα στην απεργία και των θεμελιωδών δικαιωμάτων, ανθρώπινων και πολιτικών.

Όταν λοιπόν αυτή η ανατριχιαστική ολέτηρα κατηγορεί τους απεργούς δασκάλους για «νόθευση του δημοκρατικού πολιτεύματος», ακριβώς επειδή κινητοποιούνται διεκδικώντας ως οφείλουν, (για να αξίζουν τον υψηλό τίτλο του δασκάλου και την λαμπρή πορεία αγώνων της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας), μια Παιδεία στο ύψος και τις ανάγκες μιας σύγχρονης Δημοκρατίας., τούτο σημαίνει ότι και η Παιδεία και η Δημοκρατία δεν βρίσκονται απλώς σε ακατάλληλα χέρια, αλλά βρίσκονται σε εχθρικά χέρια.

Δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογήσεις σε μια ακραία επικίνδυνη άποψη όπως αυτή που διατύπωσε η Νομικός - σπουδαγμένη στο Χάρβαρντ και την Σορβόννη-Κεραμέως και η οποία λέει ανερυθρίαστα το εξής: με την απεργία διαπράττεται «νόθευση του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού η άσκηση της πολιτικής εξουσίας, φορέας της οποίας είναι το σύνολο του λαού και όχι τα συνδικάτα των εργαζομένων και εργοδοτών, έχει ανατεθεί στα κρατικά όργανα».

Δηλαδή, η δημοκρατία κινδυνεύει από το ίδιο της το Σύνταγμα και την ενεργοποίηση θεμελιωδών διατάξεών του!

Αυτό ακριβώς είναι η «κοινοβουλευτική απολυταρχία» για την οποία μιλάει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και κάτι ακόμα: όταν από όλο το πολύπλοκο σύστημα δημοκρατικών διαμεσολαβήσεων το μόνο που απομένει είναι η ηγεσία και ο λαός και τίποτε άλλο, το πολίτευμα δεν λέγεται πια δημοκρατία αλλά φασισμός. Αυτό θα της έλεγαν οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής αν έδινε σ' αυτούς εξετάσεις στο μάθημα του Συνταγματικού Δικαίου. Και θα την έκοβαν πανηγυρικά ως ανεπίδεκτη δημοκρατίας.

Τα επιχειρήματα συνεπώς τελείωσαν, αφού άλλη δουλειά ήρθαν να κάνουν οι παρέμπορες της παιδείας, της υγείας και του κοινωνικού κράτους και όχι να υπηρετήσουν το πολίτευμα, τους πολίτες και «τα ελληνάκια», όλα τα ελληνάκια που γεννιούνται στην Ελλάδα και τα άλλα που έρχονται με την ψυχή φρυγμένη από το μαρτύριο. Όλα τα τραγουδισμένα από τον Ελύτη και τον Μίκη, ελληνάκια.

Όχι άλλα επιχειρήματα λοιπόν, εκτός από ένα: την ΑΓΑΠΗ. Που θα πει φροντίδα και αγωνία για το μέλλον τους. Που θα πει ότι στεκόμαστε στο πλάι των δασκάλων μας και των παιδιών μας. Τουλάχιστον όσοι μπορούμε ακόμα να τραγουδούμε:

«(...)Ποιος έχει λόγια να την πει τέτοιαν αγάπη

ποιος ξέρει μάγια να την κάνει βουητό

μεσ' στους αιώνες να χτυπάει σαν άγριο κύμα

και να μην έχει, να μην έχει τελειωμό».