«Η γιορτή της γυναίκας που δεν έχει τίποτα»

Εικόνες μαζεύω μαμά. Μικρό είμαι ακόμα. Όταν μεγαλώσω θα ξέρω να βάλω και λόγια. Απ' το λίκνο μου, μια πλάτη, τα μαύρα μαλλιά σου, ένα καφετί όγκο που όλο ψηλώνει πάνω στο κεφάλι σου κι' ένα κομμάτι γαλάζιου ουρανού. Αυτές είναι οι εικόνες μαμά. Κι' η σκόνη μαμά που πέφτει στα μάτια μου και με τσούζουν. Και στο γάλα που με ταΐζεις και πικρίζει. Ξέρω ότι είναι γλυκό το γάλα σου γιατί, όταν δεν κουβαλάς αυτό το σκούρο όγκο στο κεφάλι σου, είμαστε στην καλύβα μας καθαροί και σαν με ταΐζεις, το πρόσωπο σου κι' ο ουρανός το ίδιο λάμπουν. Φορές σαν με παίρνει ο ύπνος, όλο το ίδιο όνειρο βλέπω. Ότι να, είμαστε σ' ένα άλλο κόσμο και γω παίζω με ένα σωρό άλλα παιδιά. Ότι είναι ένα μεγάλο κτίριο που εκεί μαζευόμαστε όλα τα μικρά και μαθαίνουμε πράγματα. Εσύ τίποτα δεν κουβαλάς στο κεφάλι σου και είσαι πάντα σαν ουρανός. Και πως μ αρέσει το γάλα σου... πάντα γλυκό. Και οι άλλες γυναίκες, οι άλλες μαμάδες …όλες ουρανοί, λάμπει ο τόπος.
Άμα μεγαλώσω και μάθω τις λέξεις, θα πω να φτιάξουν οι μεγάλοι μια γιορτή για σας τις γυναίκες-μαμάδες να γιορτάζουν για πάντα. 
Να της δώσουν και όνομα της γιορτής. Ας πούμε «η γιορτή της γυναίκας που λάμπει σαν ξάστερος ουρανός». Μόνο μια φορά τον χρόνο, για να μην ξεχάσουμε ποτέ, θα γιορτάζουμε την "γιορτή της γυναίκας που κουβάλαγε τούβλα στο κεφάλι της και πίκριζε το γάλα του παιδιού της". Όταν ξυπνάω όμως μαμά πάντα το ίδιο όνομα μου 'ρχεται στο νου γι' αυτή τη γιορτή που βλέπω στον ύπνο μου. «Η γιορτή της γυναίκας που δεν έχει τίποτα». Αυτή είναι η αλήθεια μαμά. Πικρή σαν το γάλα...