Αρνησίθεοι και θεομπαίχτες

 “...η κοινωνία από το Κοινό Ποτήριο της Ζωής, ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνει αιτία μετάδοσης ασθενειών...”, είπε και ελάλησε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας και διατράνωσε πως “θα εξακολουθήσουμε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες μας να λειτουργούμε και να κοινωνούμε, έχοντας την βεβαιότητα ότι κοινωνούμε στη Ζωή και στην αθανασία”.   

Οι πιστοί θα “κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που γίνεται «φάρμακο αθανασίας», δηλώνουν υπευθύνως οι ιεράρχες και παίρνουν στο λαιμό τους πλείστους όσους ευπαθείς θελήσουν να συνωστιστούν μπρος στην ωραία πύλη για τη μεταλαβιά, αν, δυστυχέστατα, τους πάρει κανείς στα σοβαρά και προστρέξει δίχως προφυλάξεις. 

 Όλος ετούτος ο εσμός των αθεολόγητων, δεν κάνει κακό μοναχά στους πιστούς αλλά προσβάλλει ευθέως και την ίδια τη χριστιανική πίστη και τη χριστιανική θεολογία καθεαυτή.  

Διότι το μέγιστο των μυστηρίων των χριστιανών, η θεία κοινωνία, το κυριακὸν δεῖπνον και η κλάση τοῦ ἄρτου, δεν προσφέρεται για μαγείες ούτε για μαγγανείες. Αποτελεί την επιτομή του ζην εν Χριστώ Ιησού, μια πράξη μυστηριακής, συμβολικής μέθεξης του χριστιανού με τα Άγια τοις Αγίοις. 

Η ουσία του τρισυπόστατου θεού, κατά τους χριστιανούς, τυγχάνει απρόσιτος και απερινόητος. Κατά δε τους Ορθοδόξους, άκτιστος επίσης είναι και η ενέργεια. Οι χριστιανοί παραδέχονται πως ο θεός κοινωνεί με το κτίσμα του, τον άνθρωπο, με τα ενεργήματα, αποτελέσματα των άκτιστων ενεργειών του. Όταν ισχυρίζονται, όμως, ότι μπαίνει στον κόπο καθ’ εκάστη Κυριακή να θαυματουργεί -και μάλιστα μόνο για λογαριασμό τους, όχι για όλο το ανθρώπινο γένος- με το υπεράνω του κορονοϊού κουταλάκι, το οποίο οι πιστοί άφοβα πρέπει μοιράζονται, τότε κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους. Η κράση ύδατος και οίνου μεταβάλλεται, με συνοπτικές διαδικασίες και δίχως θεία διαμεσολάβηση, σε μικροβιοφόρο κράση, και μάλιστα εμπορεύσιμη. Την εμπορία της οποίας διανοίγουν εκφράσεις όπως «φάρμακο αθανασίας» και άλλα παρόμοια ηχηρά. Σε απλά ελληνικά, όποιος τολμά να υπαινίσσεται εβδομαδιαία “θαύματα” αμόλυντων κουταλιών, λόγω πίστης και αγάπης, περιπαίζει θεούς, ανθρώπους και δαίμονες.   

 Το κρασί και το ψωμί στο δισκοπότηρο, μεταφορικά λεγόμενα σώμα και αίμα του Ιησού, παραμένουν εν τοις πράγμασι κρασάκι και ψωμάκι και πέραν τούτου ουδέν. Δεν κατέρχεται κάθε Κυριακή ο Κύριος στις εκκλησιές να επιδεικνύει τις δυνάμεις του. Τα άχραντα μυστήρια είναι η υπενθύμιση της σωτηριολογίας του θείου πάθους, η δε μετάληψη αποτελεί μεταφορική, όχι κυριολεκτική, κοινωνία με το υπέρ των πολλών, και όχι μοναχά μερικών ανθρώπων, εκχυνόμενον αίμα του Ιησού. Αποτελούν υπενθύμιση επίσης της μοναδικής, σημειωτέον, παρουσίας του, ουχί της κυριακάτικης περιοδικής, με τη δευτέρα ακόμα να αναμένεται, ως η έσχατη κρίση, η τελική. 

Μη φιλιέστε και μην πιάνεστε, λέει, ξεδιάντροπα, η Ιερά Σύνοδος, λάβετε φάγετε όμως απ’ το ίδιο κουτάλι και μην νοιάζεστε. Έχει ο Θεός. Θα κατέρχεται και θα καθαρίζει τα κουταλάκια των ορθοδόξων -ποιος νοιάζεται για τους λοιπούς τους κακόδοξους;   

Αρνησίθεοι, επί της ουσίας θεομπαίχτες, από πρόθεσή ή αβελτηρία, λίγη σημασία έχει. Έχουν πολυποίκιλες δυνάμεις, ως η ενσάρκωση, όχι, βέβαια, του θείου, αλλά του κυρίαρχου, εξουσιαστικού, καταπιεστικού λόγου. Και το πιο σημαντικό: στο ρυθμό τους χορεύουν επιστήμονες και πολιτικοί που κλίνουν το γόνυ σε έναν κατασταλτικό, επί της ουσίας, μηχανισμό στον οποίο δεν τολμούν να πάνε κόντρα.