Πανδημία ανισότητας για ζώντες και τεθνεώτες

«Πιστεύεις στην άλλη ζωή;» με ρώτησε. «Όχι, μάνα. Αλλά θα είμαστε αιώνια μαζί. Αγκαλιά. Χώμα με χώμα». Γέλασε και μου έσφιξε το χέρι. «Θα φύγω ευτυχισμένη», είπε. Τώρα βλέπω την αγωνία του μοναχικού θανάτου, την ανάγκη για έναν αποχαιρετισμό των αγαπημένων, τη φρικτή μοναξιά, που είναι πιο οδυνηρή κι απ’ το θάνατο.

Ζώντες και τεθνεώτες. Οι δεύτεροι θαμμένοι σ’ έναν απολυμασμένο τάφο, οι πρώτοι εγκλεισμένοι σ’ ένα απολυμασμένο δωμάτιο. Κανένας άνθρωπος δεν αντέχει αυτή τη ζωή κι αυτό το θάνατο. Γι’ αυτό η οργή παροξύνεται. Οι αδικίες και οι ανισότητες σ’ αυτό το περιβάλλον δεν αντέχονται παρά τις προσπάθειες εξομάλυνσης από τα «μιντιακά γάγγλια» της κυβερνητικής προπαγάνδας. Μπροστά στο θάνατο η δυνατότητα απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών από το κυρίαρχο σύστημα ακυρώνεται.

Κανείς δεν αντέχει τέτοιο άδικο. Να χάνεται οδυνηρά μια ζωή γιατί δεν υπάρχει κρεβάτι στο νοσοκομείο. Κανείς δεν μπορεί την αδικία για κάποιους να αναζητείται φάρμακο στην Αμερική και οι άλλοι άνθρωποι να πεθαίνουν μόνοι τους, στο σπίτι, χωρίς κανείς να τους αναζητεί.

Η πανδημία αναδεικνύει τον ακραίο ταξικό διαχωρισμό ως προς την πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, αυτό που οι «από πάνω» απέκρυπταν με την εικονική πραγματικότητα μιας δήθεν ισότητας που διαμόρφωναν οι τηλεοπτικοί τους σκηνοθέτες. Η πανδημία δεν «χτυπάει» το ίδιο όλους. Το χτύπημα είναι άνισο. «Χτυπάει» πιο πολύ τους «κάτω». Μάλιστα, τους πλήττει διπλά, είτε σκοτώνοντάς τους μέσω του Covid19 και της αδυναμίας πρόσβασης στο σύστημα υγείας είτε μέσω της οικονομικής ύφεσης.

Η ύφεση «δεν επιμερίζεται ισότιμα», αλλά επιδεινώνει τη θέση των πιο αδύναμων. Έχουμε, με άλλα λόγια, και μια πανδημία οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι, το μεγάλο πλήθος των «κάτω», είναι αυτοί που θα πληρώσουν την κρίση -την απώλεια κερδών των «πάνω», η οποία αποκαλείται «ύφεση»- με νέα ανεργία, νέα πείνα, νέα εξαθλίωση.

Όμως η «πανδημία ανισότητας» δεν προέκυψε από τον covid-19, υπήρχε! Είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού συστήματος και όχι ενός τυχαίου -πλην προβλέψιμου- γεγονότος, ενός ιού δηλαδή που ξέφυγε από τις νυχτερίδες και μέσω ενός μυρμηγκοφάγου-ξενιστή μετακόμισε στον άνθρωπο! Προβάλλοντας τις ανισότητες μόνο ως απόρροια της πανδημίας επιδιώκουν να δείξουν ότι δήθεν δεν χρειάζεται να αλλάξουμε το σύστημα που δημιουργεί την πανδημία ιών και ανισοτήτων με την καταστροφή του περιβάλλοντος και της φυσικής ζωής, αλλά, απλώς, να «ασφαλιστούμε» από την επίθεση του «αόρατου εχθρού». Να δημιουργήσουμε, δηλαδή, αποστειρωμένα μπούνκερς και «πανοπλίες» απρόσβλητες από τους ιούς κι ένα κράτος που θα παρέχει "ασφάλεια". Να προσφέρουμε ασφάλεια στο «ανασφαλές πλήθος», αποστειρώνοντας τα πάντα, τόσο τη ζωή όσο και το θάνατο, όπως λέει η καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Κεντ, Αλμπένα Αζμάνοβα: «Είναι λάθος να επικεντρωνόμαστε στις ανισότητες» και στη μεγαλύτερη φορολογία των πλούσιων, το θέμα «είναι η ασφάλεια», λέει! Και ο Ρεμπώ θα απαντούσε στην καθηγήτρια:

«Εμπρός! Στον ζυγό. Υποταγή, ερημιά, πλήξη και θυμός. Ακούω, τίνος να γίνω μισθοφόρος; Ποιο κτήνος να λατρέψω; Πείτε μου, ποιο εικόνισμα να καταστρέψω; Τίνος να ραγίσω την καρδιά; Από ποιο ψέμα να πιαστώ; Πάνω σε ποιο αίμα να πατήσω;»

Αυτόν τον άνθρωπο, αυτή την κοινωνία, αυτόν τον κόσμο θέλουν, τα νεοφιλελεύθερα βαμπίρ της Ελλάδας και όλου του πλανήτη…