Μόρια: Μια μικρή ροζ οδοντόβουρτσα

      Κανένας χώρος για ανθρωπιά στην ψυχή των τεράτων. Το πτώμα ενός βρέφους επιπλέει στο Αιγαίο και στο διπλανό του κύμα αρμενίζει γαλήνιο το πτώμα ενός τετράχρονου παιδιού και παραδίπλα σβηστό, με όλη του την αγωνία ήσυχη για πάντα το πτώμα μιας μάνας, και λίγο πιο κει άλλο πτώμα… κι άλλο… άλλα πτώματα αθρήνητων αθώων επιπλέουν στην επιφάνεια του θανάτου. Αυτοί δεν θα εισβάλουν για να αποχριστιανίσουν την ορθόδοξη ελληνική αγάπη και να εξισλαμίσουν τον «Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής». Τον Ευρωπαϊκό τρόπο θανάτου των άλλων. Το καταγγέλλει ο Πάπας Φραγκίσκος, αλλά ποιος ακούει; Ποιος ακούει τα λόγια του Ποντίφηκα πως οι χώρες που φτιάχνουν όπλα ευθύνονται για τους πολέμους, που φτιάχνουν τους πρόσφυγες;

Ποιος να μιλήσει; Τα πτώματα των προσφύγων; Αλλά και σε ποιους να μιλήσουν; Ποιος είναι πρόθυμος ν’ ακούσει, να δει, να μυρίσει την οσμή των αρμυρών πτωμάτων και την αποφορά της καμένης σάρκας από την πυρκαγιά στην Μόρια. Αυτή την εξάμβλωση κάθε έννοιας ανθρωπισμού, με τα τέρατα να κουκουλώνουν ψύχραιμα και με φονικό επαγγελματισμό να κλείνουν κάθε χαραμάδα αλήθειας για να καταπνιγεί το γεγονός μέσα στον ίδιο του τον θάνατο. Να μην φτάσει σε κανέναν ο πανικός, η οργή, ο θρήνος, ο ολολυγμός των εξανδραποδισμένων, των απανθρωπισμένων αθώων, στον φυσικό του αποδέκτη που είναι ο Άλλος. Ο όλος Άλλος. Αντί για στρατιές αρωγών που θα θωπεύσουν, διμοιρίες των ΜΑΤ που πνίγουν στα χημικά τους γυμνούς ανάμεσα στους λύκους.

Μόρια. Μια μάνα ακόμα νεκρή. Καμένη. Γι’ αυτό ήρθε; Το βρέφος λέει σώθηκε. Σώθηκε; Μακάρι. Πρόλαβε λέει να το πετάξει από το παράθυρο του κοντέινερ. Ο Μητσοτάκης από την Βοστώνη στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στην Κατερίνα Στεφανίδη για το χάλκινο μετάλλιο. Ευχάριστο Σαββατοκύριακο. Οι πρόσφυγες πιάνουν το μωρό στον αέρα. Το πιάνουν; Σώθηκε; Χίλιες φορές να σώθηκε…

Πάντως την ώρα που τα θηρία γλεντούν την ισχύ τους, το συγκλονιστικό ρεπορτάζ της Ανθής Παζιανού για την ιστοσελίδα “stonisi.gr” αναφέρει για τους αλαλιασμένους ανθρώπους που ονομάζονται «λαθρομετανάστες» και «λαθροεισβολείς» και έψαχναν στ’ αποκαΐδια: «Μέσα στις στάχτες, μέσα στη νύχτα, με φακούς από το κινητό τους βρήκαν και μια μικρή ροζ οδοντόβουρτσα».

Γίνεται αντιληπτή αυτή η παγκόσμια φρίκη; Μέσα στα αποκαΐδια των πτωμάτων σ’ έναν συνοικισμό της κόλασης, βρέθηκε από τους χαροκαμένους «και μια μικρή ροζ οδοντόβουρτσα». Μια χαραμάδα παραδείσου που κάηκε. Μια έρημος με δηλητηριασμένα όλα τα πηγάδια της, δηλαδή μια έρημος που ερειπώθηκε μέχρι τον τελευταίο κόκκο της και δεν αξίζει πια. Είναι μονάχα άμμος. Σαν ανθρωπότητα.

Έχω τη γνώμη ότι αυτό είναι το παγκόσμιο αποδεικτικό στοιχείο του παγκόσμιου εγκλήματος εις βάρος των απροστάτευτων αθώων. Αυτή η μικρή ροζ οδοντόβουρτσα. Αυτή η φοβερή και τρομερή εφ’ όπλου «μικρή ροζ οδοντόβουρτσα» με την οποία θα εφορμήσουν οι «λαθροεισβολείς» κατά Βελόπουλο, οι «εισβολείς» κατά Άδωνι, τα ενεργούμενα του Ερντογάν κατά Μπογδάνο, για να καταστρέψουν «Τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής».

Και τώρα; Τώρα τι κάνουμε μ’ αυτή «την μικρή ροζ οδοντόβουρτσα;» Σε ποιο δικαστήριο που θα δικάσει ποια εγκλήματα ποιών εγκληματιών εναντίων της ανθρωπότητας, θα κατατεθεί ως πειστήριο η «μικρή ροζ οδοντόβουρτσα;». Τέτοιο δικαστήριο δεν υπάρχει. Κανείς δεν πρόκειται να κατηγορηθεί. Ούτε βέβαια υπάρχει κάποιο μουσείο θυμάτων «Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» ώστε να εκτεθεί ευλαβικά το σκήνωμα μιας μικρής ροζ οδοντόβουρτσας που βρέθηκε στ’ αποκαΐδια των πτωμάτων στη Μόρια. Να εκτεθεί στη μνήμη των παιδιών που καίγονται, που πνίγονται, που βομβαρδίζονται, που πεθαίνουν από πείνα, δίψα, αρρώστια, τυφλότητα των ικανοποιημένων, στη μνήμη των παιδιών που πεθαίνουν μέσα στα ορυχεία ή οδοιπορώντας στην έρημο της ψυχής μας: μια μικρή ροζ οδοντόβουρτσα στη Μόρια.

Αλλά τέτοιο μουσείο θυμάτων δεν υπάρχει. Υπάρχουν μονάχα τα μπούνκερ αλεξικαρδίας των χρηματιστηρίων όπου γης, τα μπούνκερ των ανεξέλεγκτων διεθνών οργανισμών και των υποταγμένων λαών. Υπάρχει μονάχα ένα περίκλειστος ασφυκτικός κόσμος όπου δεν υπάρχει  χώρος για «μια μικρή ροζ οδοντόβουρτσα». Μισοκαμένη.

Μια μικρή ροζ οδοντόβουρτσα που δεν τη θέλει κανένας, αφού δεν μπορεί να βουρτσίσει τα απαστράπτοντα δόντια των θηρίων με τα απαστράπτοντα λόγια ενός μέλλοντος «για όλους».

Γι’ αυτό το μέλλον φροντίζει άλλωστε και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό το «όλο» μέλλον ήδη ξεκίνησε και θα συνεχίζεται μέχρι της 8 Οκτωβρίου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η διαδικασία έγκρισης καταλληλότητας των νέων μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής υπό την Προεδρία της Γερμανίδας Ούρσουλα Φον ντε Λάιεν. Προτείνω λοιπόν, αυτή η «μικρή ροζ οδοντόβουρτσα» να δοθεί στον Έλληνα Επίτροπο προστασίας του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής Μαργαρίτη Σχοινά, για να θυμάται τι ακριβώς προστατεύει. Και από τι! Με την ευθύνη να την κουβαλάει πάντοτε μαζί του. Δεν πρόκειται να κουραστεί ούτε αυτός, ούτε οι γονείς που δεν θέλουν να μολυνθούν τα παιδιά τους, ούτε οι κεφαλοκυνηγοί της αντιμεταναστευτικής υστερίας που σκοτώνουν επίσης, όπως στον Άγιο Βασίλειο Θεσσαλονίκης. Όλοι τους θα μπορούσαν να φέρουν ξεκούραστα το παράσημο της «μικρής ροζ οδοντόβουρτσας». Ξεκούραστα. Άλλωστε πόσο βάρος να έχει στις συνειδήσεις «μια μικρή ροζ οδοντόβουρτσα;»