Ως πότε θα αντέχεις την σφαγή των παιδιών σου;

Ο ξεγυμνωμένος διαδηλωτής εν τω μέσω της καμίνου των αφηνιασμένων χωροφυλάκων, είναι το γυμνό ηλεκτροφόρο καλώδιο που σε βάζουν, με ανείπωτη βαναυσότητα να το ακουμπήσεις. Εσύ. Ηλεκτροσόκ λέγεται στην γλώσσα των βασανισμών.

Η κραυγή «παραδίνομαι» στους ραβδοφόρους μπάτσους (υπό τον ήχο του δαρμού), είναι η δική σου κραυγή. Η κραυγή της υπόκυψης μπροστά στην λεηλασία και στην ανελέητη λαφυραγώγηση όλων των δικαιωμάτων.

Και είναι η κραυγή της αποσβολωμένης σιωπής σου όταν σε ταπεινώνουν στην εργασία, όταν σε κάνουν ζητιάνο για λίγη λιγότερη ανεργία, για λιγοστό μέλλον των παιδιών σου, για λίγη κακοφορμισμένη αξιοπρέπεια στο νοσοκομείο, για επαιτεία που φαρμακώνει το φάρμακο που χρειάζεσαι.

Η ασυγκράτητη βία του κεφαλοθραύστη μπάτσου που σπρώχνει με την ασπίδα του ένα κορίτσι και το ταπεινώνει, είναι η βία που σπρώχνει στο περιθώριο την δική σου ζωή, είναι η βία που ρίχνει απροστάτευτη την δική σου ύπαρξη στην άσφαλτο, με το πρόσωπο του θηρίου να ζέχνει το χνώτο του πάνω της. Και σε σέρνει από τα μαλλιά στα αδυσώπητα κρατητήρια της «ελεεινής ευτυχίας» σου.

Για να μην μάθεις ποτέ ότι ο φόβος είναι σπατάλη. Για να μην μάθεις πως όταν φοβίζουν, τη δική σου ζωή σπαταλούν. Έως θανάτου. Γιατί την ξοδεύουν ασύστολα γλεντώντας την ως κέρδος.

«Φρικτό δεν είναι να πεθαίνεις. Φρικτό είναι να μην ζεις» λέει ο Γιάννης Αγιάννης στους «Άθλιους». Αυτή είναι η φρίκη των ξεγυμνωμένων σωμάτων και της ζωής σου. Αυτή είναι η φρίκη των δολοφόνων της θανατωμένης ζωής σου. Της γυμνή σου ζωής, «ανάμεσα στους λύκους».

Την ονομάζουν «κανονικότητα» τα ρόμποκοπ ανδροειδή, ντυμένα «Εξολοθρευτές» με λευκά κολάρα.

Ως πότε θα αντέχεις να είσαι νεκρός;

Ως πότε θα αντέχεις την σφαγή των παιδιών σου;