Λουίζα Σολομών
Για αυτές τις ακριβές λεπτομέρειες έχω ανάγκη να μιλήσω.
Γι αυτόν το θρήνο της οικογένειας, για το μακρόσυρτο μοιρολόι του πατέρα, για κεινο το κρεσέντο της φωνής «ΖΗΤΑΓΕΣ, ΑΠΑΙΤΟΥΣΕΣ, ΔΕΝ ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΕΣ να σου δώσουν λίγο νεράκι και αυτοί οι δειλοί γελούσαν και σε βασανίζανε...» και μετά πάλι ο σιγανός θρήνος
...για τα πνιγμένα σ’ αγαπώ πολύ...
για του φίλους, τους συντρόφους και τους συναγωνιστές σου, Βασίλειε, Βασιλάκη, Βìlly, Billako.
Τόσος θρήνος βουβός και βαθύς από ανθρώπους του αγώνα τόσος σεβασμός, τέτοια μακριά και θλιβερή πομπή που έσπαγε πού και πού από συνθήματα και από κείνο το «Βασίλης Μάγγος, Αθάνατος!»
και κείνη η εικόνα... να συναγωνίζονται τόσοι νέοι σε ηλικία αγωνιστές να σε κρατάνε στους ώμους τους προς το κοιμητήριο... και να ακούγεται πίσω μου «ψηλά, ρε, κρατάτε τον ψηλά» στο δρόμο που είχαν από πριν οι συναγωνιστές σου χαράξει τα λόγια σου... και μετά αυτός ο λάκκος που δεν έλεγε να κλείσει γιατί τόσοι νέοι και λιγότερο νέοι άνθρωποι που σε ξέρανε καλά ή και δε σε ξέρανε δε λέγανε να ξεκολλήσουν από πάνω...
Έκλεισε, λένε οι ειδήσεις,για πολλή ώρα ο δρόμος για τον Πήλιο. Οι άνθρωποι, Βασιλάκη, κατέβηκαν από τα πούλμαν, τα αυτοκίνητά τους, τα αυτοκίνητα της εργασίας τους και στεκότανε ακίνητοι συμμέτοχοι στο μαζικό θρήνο της μεγάλης πομπής.
Καλό ταξίδι, Βασίλειε Μάγγο, Βασιλάκη!
Αθάνατος!
