Ψεύτικος καιρός...

Παραληρεί. «Γαμ… ο Αλλάχ». Ξυρισμένο κρανίο με σβέρκο βοδιού. Σώμα φουσκωμένο από τις ορμόνες του γυμναστηρίου. «Προδότες, τους αφήνετε να μολύνουν την Ελλάδα». Σιωπή. Δεν ακούγεται ανάσα. Μόνο το μετρό πάνω στις ράγες που συρίζει σα φίδι.

Παγκράτι. Παρασκευή βράδυ. Η ορδή των νεοφασιστών που περνούν και περνούν. Φορούν κράνη για κεφάλια. Καλύπτουν με εθνικές σημαίες τη βία. Τα επιχειρήματά τους είναι ρόπαλα. Πείθουν ανοίγοντας κεφάλια. Υπάρχουν μισώντας…

Κι από εδώ ο φόβος. Ο φόβος μη μυρίσει το σκυλί το φόβο.

Και το σκυλί συνεχίζει ν’ αλυχτάει λυσσασμένα.

Ο «Βαρδάρης» και οι αγιατολάχ της Εκκλησίας το έβγαλαν ξανά απ’ το λαγούμι. Και αποθρασύνθηκε από τη δίκη που κρατάει τρία ολόκληρα χρόνια. Και που ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα είναι στο σπίτι του. Και που η Ηριάννα παραμένει πίσω από τα κάγκελα.  

Υπομονή «να περάσει ο ψεύτικος καιρός», ψιθυρίζει η ηλικιωμένη γυναίκα στο διπλανό κάθισμα. Αλλά ο καιρός περνά και περνά. Και είναι πάντα «ψεύτικος»…

Και θα είναι ψεύτικος όσο θα υπομένεις άπραγος… Κι όντας σκιαγμένος κι άπραγος δεν θα καταλάβεις πως έγινες φασίστας...