Χωρίς τύψεις

 Και τι να πεις στα δίποδα όταν μέσα στον όλεθρο που κατέκαψε τη ζωή την ίδια, αλληλοσυγχαίρονται που δεν είχαμε «απώλεια ζωών». Λες και τα σπίτια, με τη μνήμη τους, τα ζώα με τη ζωή τους, τα δέντρα η φύση με την καθολικότητά τους, όλα αυτά που κάηκαν δεν είναι τεράστια απώλεια ζωής.

Τι να πεις όμως στα δίποδα, που από τη μια παίζουν ασύστολα, όταν έχουν συμφέρον, ανακατεύοντας τα πτώματα με τα χώματα και από την άλλη αδυνατούν να συλλάβουν και να κατανοήσουν το οτιδήποτε δεν περιλαμβάνεται στην απλή ποσοτικοποίηση της αρίθμησης.

Πώς να πεις στα δίποδα αυτό που μου είχε πει κάποτε ο μέγας Αριστομένης Προβελέγγιος: «Η ομορφιά είναι ένας συμπαντικός κώδικας του λέγειν που τον αντιλαμβάνεται και το πιο μικρό μυρμήγκι».

Το μυρμήγκι μπορεί, όμως τα δίποδα δεν αντιλαμβάνονται αυτό που αντιλαμβάνονται τα τετράποδα: «Ένας τράγος» λέει ο Οδυσσέας, «μηρυκάζει αργά τους αιώνες/ κι ο καπνός γαλήνιος ανεβαίνει μεσ’ από τα κέρατα». Εδώ όμως μιλάμε για τον άγριο καπνό της καμένης ζωής μας.

Εδώ μιλάμε για τον καμένο ουρανό της ζωής μας και για τους καμένους αιώνες που έγιναν στάχτη. Αλλά τι να πεις στα δίποδα που δεν έχουν τύψεις και πολύ περισσότερο «έξι και μία τύψεις για τον ουρανό» όπως λέει ο Ελύτης.