«Φυσικά είναι νύχτα»

Παρακολουθείς τον χορό των τεράτων γύρω από τα παιδιά που ανασκολόπισε ο Νίκος Γεωργιάδης και οι Γεωργιάδηδες αυτού του κόσμου και σε πιάνει δέος. Δέος για το πόσο βαθιά μπορεί να φτάσει η σήψη μέσα στο ανθρώπινο ον, έτσι που ό,τι αγγίζει να το μετατρέπει σε θάνατο τυμπανιαίο που μολύνει κάθε τι που υπάρχει γύρω του.

Παρακολουθείς αυτό το αισχρό και τρισάθλιο ζατρίκιο για γλίσχρα πολιτικά διαφιλονικούμενα (εκ μέρους των εγκολποματιών του εγκλήματος), ένα ζατρίκιο που παίζεται με άψογη ψυχρότητα επαγγελματιών της περιφρόνησης προς το ασύντακτο του πόνου, γύρω από τα πτώματα παιδιών που καταδικάστηκαν Καφκικά να ζήσουν (να ζήσουν;) το υπόλοιπο του βίου τους ως οιονεί ζωντανοί και δεν σου φτάνει ο πιο μεγάλος σπασμός ώστε να εμέσεις την χολή και την αηδία που νιώθεις. Να την εμέσεις στα μούτρα τους.

«Λογικές» κατασκευές που παραποιούν την λογική, λογικές πάει να πει, προσομοίωσης σε μια απάνθρωπη λογική εγκλημάτων καθοσιώσεως  που παραποιούν την ανθρώπινη κατάσταση, με πληροφορίες που συσκοτίζουν το έγκλημα για να προστατέψουν τον εγκληματία επειδή είναι φίλος του αρχηγικού εγκλήματος της ανεμπόδιστης ισχύος. Εφ’ όπλου λόγχη και επίθεση: αποσιώπηση, παρασιώπηση, επαγγελματίες πελταστές της ειρωνείας, διαφημιστές τοξοβόλοι της στρεβλής ισχύος, παραμυθάδες του γλυκύτατου στραγγαλισμού κάθε αλήθειας, γυμνασμένα φίδια για να σφυρίξουν δυνατά, έτσι που να μην ακούγεται το εκσπερματικό άχθος του βιαστή και ο επιθανάτιος ρόγχος του βιασμένου παιδιού. Να μην ακούγεται ο ήχος του φόνου.

Σε πιάνει δέος μπροστά στο τέρας της εκτεταμένης σήψης. Αυτή η προθυμία για καταστροφή των πιο αθώων πλασμάτων, αυτή η προθυμία για θυμική και λογική υποταγή στις επιθυμίες τεράτων, αυτή η ακατάβλητη πεποίθηση αισχρότητας, αυτή η δουλοφροσύνη της απόλυτης υπόκυψης να υπηρετείς τον ισχυρό, σφουγγαρίζοντας το αίμα των θυμάτων του και το σπέρμα των φόνων του, φωνάζοντας πως όλα είναι καθαρά. Πως ο φόνος είναι καθαρός.

Γιατί είναι φόνος η παιδεραστία. Γιατί είναι φόνος επί πληρωμή το trafficking σε όλες του τις μορφές, σε όλες του τις εκδοχές. Είναι φόνος η ανείπωτη, η πιο ανίερη εκμετάλλευση του σώματος των ανείπωτα απροστάτευτων πλασμάτων. Και, ναι: προκαλεί δέος η συγκάλυψη ενός τέτοιου εγκλήματος. Γιατί επαναλαμβάνει στο διηνεκές το ίδιο έγκλημα. Η παιδεραστία και η συγκάλυψή της είναι αντικριστοί καθρέφτες. Ο ένας τροφοδοτεί τον άλλο, σε τέτοιο απύθμενο σκοτάδι, που φοβάσαι ακόμα και να το φανταστείς.

Τι να φανταστείς; Το παιδί που προσέρχεται τρέμοντας στο ικρίωμα, σπρωγμένο από μυριάδες κτήνη, κωφό γιατί χτυπούν στ’ αυτιά του όλες οι καμπάνες όλων των χρηματιστηρίων της γης, οι καμπάνες έναρξης του θανάτου κάθε μέρα; Το παιδί προσέρχεται σπρωγμένο από μυριάδες κατισχύσεις κτηνών και αντικρίζει σ’ ένα δωμάτιο τον χαμογελαστό φονιά του. Που θα το σκοτώσει μ’ ένα ακατανόητο νόμισμα: την ισχύ. Την ισχύ εναντίον της απελπισμένης απελπισίας , την ισχύ εναντίον μιας ήττας τόσο μεγάλης, ώστε να μην φτάνουν όλες οι ελπίδες για να την παρηγορήσουν. Εκεί ακριβώς ο Γεωργιάδης επιτίθεται στο απροστάτευτο σώμα. Αυτή την επίθεση προστατεύουν τα τέρατα.

Πώς να το φανταστείς με λόγια; Πώς να φανταστείς την πεποίθηση αθωότητας των φονιάδων; Αυτό δεν λέγεται με λόγια. Είναι κάθοδος στον Άδη. Χωρίς άνοδο.

Κι απ’ έξω τα τέρατα κόβουν εισιτήρια για όποιον θέλει να δει το θέαμα. Σαν να ήταν παιδική παράσταση, αυτή η παγκόσμια κινητικότητα φρίκης με τα εκατομμύρια πτώματα παιδιών που τα θάβουν στους πελώριους ομαδικούς τάφους της αδιαφορίας, σαν να είναι άχρηστη ζωή η ζωή που μεγαλώνει μέσα στο λυγμό της φτώχειας.

Γιατί προεξάρχει ο φασισμός της αθωότητας των ισχυρών. Μιας αθωότητας που λέγεται πληροφορία με το πιστόλι στον κρόταφο, δηλαδή με το πιστόλι στην ψυχή. Και το μαντήλι στα μάτια. Όχι, αυτό δεν είναι δικαιοσύνη. Είναι άνθρωπος δεμένος στον πάσαλο της εκτέλεσης.

Το εκτελεστικό απόσπασμα είναι στη θέση του. Πάντοτε το εκτελεστικό απόσπασμα είναι τη θέση του. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι ο στρατός των εκτελεστικών αποσπασμάτων. Απλώς σήμερα άλλοι είναι οι «συνήθεις τόποι εκτελέσεων». Και βρίσκονται σε κοινή θέα. Όπως τότε. Στον Μεσαίωνα. Στον Μεσαίωνα της αθωότητας που έκαιγε ζωντανό τον Τζορτάνο Μπρούνο κι ύστερα από τεσσεράμισι αιώνες ο φάκελος παραμένει κλειστός. Κάτι σαν παιδεραστία της Ιστορίας. Σε κοινή θέα. Σε κοινή, οικογενειακή αθωότητα.

Σε κοινή οικογενειακή σιωπή. Αρχίζει το δελτίο ειδήσεων. Το παιδί αποκεφαλίζεται. Χειροκροτήματα. Ηχογραφημένα. Η μηχανή ξέρει. Χειροκροτήματα. Το παιδί κάνει ασκήσεις δακρύων. Κρέμεται από τον ουρανό. Μπαίνουν οι τσρλίντερς. Το παιδί κρέμεται νεκρό μπροστά στα μάτια μας. Χειροκροτήματα οδύνης. Χειροκροτήματα οργής. Κλωστούν το κεφάλι του παιδιού από τις ειδήσεις. Το να κλωτσάς το κεφάλι ενός παιδιού λέγεται πραγματικότητα που τελειώνει όταν τελειώνουν οι ειδήσεις.

Τα φώτα σβήνουν. Ο κόσμος αποχωρεί. Ο κόσμος έχει προβλήματα. Ο κόσμος διασκέδασε. Δεν είναι στη θέση του αποκεφαλισμένου παιδιού. Τα φώτα σβήνουν ακόμα μια φορά. Πιο βαθιά. Πιο σκοτεινό σκοτάδι. Από μέσα. Το ικρίωμα λέγεται πλατό. Και όπως λέει και ο μέγας ποιητής Γουίλιαμ Στάνλεϋ  Μέργουϊν, «Φυσικά είναι νύχτα».

Και είναι αυτό το «φυσικά» που σε τρελαίνει. Γιατί αντί να σε οδηγεί στην φυσικότητα της ποίησης, σε οδηγεί στην φυσικότητα της φρίκης. Δηλαδή στη φυσικότητα της αποδεκτής φρίκης. Όμως αυτό λέγεται φασισμός. Τελεία και παύλα.