Φρικτό είναι να μην ζεις

 Δεν αποτελούν μονάχα όνειδος οι αποφάσεις του Τραμπ για το τείχος και για την απαγόρευση εισόδου μεταναστών ή προσφύγων στις Ηνωμένες Πολιτείες, όνειδος για μια πανίσχυρη χώρα που θέλει να λέγεται Δημοκρατία, όνειδος για μια χώρα με τεράστια παράδοση Δημοκρατικών αγώνων και ενός μεγαλειώδους εργατικού κινήματος που καταπνίγηκε πολλές φορές στο αίμα, όνειδος για μια χώρα με κατακτήσεις σε όλα τα πεδία που επηρέασαν καθοριστικά την πορεία ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αυτές οι αποφάσεις, εκτός από όνειδος, αποκαλύπτουν και την βαθιά χυδαιότητα η οποία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ανεξέλεγκτης ισχύος. Και ταυτόχρονα την ογκωδέστατη ηλιθιότητα που κρουνηδόν ρέει από την ανεξέλεγκτη ισχύ.

Δεν είναι δυνατόν, όταν διαθέτεις στοιχειώδη έστω επαφή με την πραγματικότητα, στοιχειώδη αντιληπτική εικόνα του κόσμου, να νομίζεις ότι μπορείς να εμποδίσεις την εξέλιξη των πραγμάτων με εκτελεστικά διατάγματα ή με μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα τσιμέντου. Να εμποδίσεις τι; Τους απελπισμένους όχι απλώς να μετακινηθούν, αλλά κυριολεκτικώς να κινήσουν γη και ουρανό για να ξεφύγουν από την απελπισία τους; Ή μήπως να φοβίσεις τους απελπισμένους ώστε να γίνουν… λιγότερο απελπισμένοι; Μόνο βαθιά και κατάμαυρη άγνοια, δηλαδή πλήρης απουσία ανθρωπισμού μπορεί να γεννήσει τέτοιες τερατώδεις κανονιστικές αποφάσεις για το «που» και το «πώς» θα βαδίσει ο κόσμος. Αυτό έχουμε μπροστά μας. Ένα σκοτεινό ενδεχόμενο που ήδη δείχνει τα δόντια του προς μεγάλη χαρά διαφόρων ομόδοξων επιγόνων του ναζισμού.

Κι αυτό το ενδεχόμενο θα διογκώνεται, με τραγικές συνέπειες στο μέλλον (το όχι και τόσο απώτερο μέλλον) όσο θα αδιαφορούμε και θα το αντιμετωπίζουμε σα να συμβαίνει κάπου αλλού, σε μια άγνωστη ήπειρο τραγωδιών, σε μια σχεδόν ονειρική (αφού και οι εφιάλτες στα όνειρα ανήκουνε) ενδοχώρα της οδύνης. Όσο θα ξεχνάμε πως και οι πιο μαύρες εποχές της ανθρωπότητας από τέτοιου είδους αντιμετώπιση ξεκίνησαν. Αν μη τι άλλο, η πρόσφατη επέτειος του Ολοκαυτώματος, μας το θυμίζει εκκωφαντικά. Κι άλλωστε μεγαλύτερη τιμή για την εκατόμβη των αθώων που θυσιάστηκαν από την ανεξέλεγκτη ισχύ και την απύθμενη χυδαιότητα του ναζισμού δεν υπάρχει από το να αγωνίζεσαι για να μην έρθουν καινούργιες συμφορές. Πολύ περισσότερο όταν οι συμφορές είναι ήδη εδώ. Και τις συμφορές δεν μπορείς να τις συλλάβεις, δεν μπορείς να τις διατάξεις να μην έρθουν στα μέρη σου, δεν μπορείς να τις κρατήσεις έξω από τα τείχη σου. Το πολύ να απομονωθείς εσύ εντός των τειχών. Και πραγματικά και συμβολικά.

Είναι κύματα που παφλάζουν οι στρατιές των πεινασμένων, οι στρατιές των διωγμένων από τον πόλεμο, οι στρατιές των ανθρώπων που έχασαν τα πάντα, για πάντα. Κι αυτά τα κύματα γκρεμίζουν και τα ψηλότερα τείχη, γιατί δεν υπάρχουν οχυρώσεις καμωμένες από βλακεία και άγνοια που να αντέχουν. Όσα θύματα κι αν χρειαστούν. Γιατί πάντοτε ισχύει η φοβερή κουβέντα του Γιάννη Αγιάννη από τους «Άθλιους» του Β. Ουγκώ: «Δεν είναι τίποτε να πεθαίνεις. Φρικτό είναι να μην ζεις».

Κι αυτή την φρίκη ούτε μπορείς να την νικήσεις, ούτε χρειάζεται να την πολεμήσεις. Χρειάζεται να την θεραπεύσεις. Χρειάζεται το μεγάλο νεύμα του θάλπους. Οτιδήποτε άλλο, οδηγεί σε ένα κόσμο ολέθρου.