Φρικιαστική ομολογία εγκλήματος

Νομικός δεν είμαι ωστόσο από αυτή την φρικιαστική ομολογία του Άδωνι Γεωργιάδη για την Θεσσαλονίκη που κόστισε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα τα οποία καλό είναι να απαντηθούν τεκμηριωμένα. Όχι μόνο από τους ειδικούς επιστήμονες που επιτέλους οφείλουν να πάρουν ΚΑΙ πολιτική θέση απέναντι στο γεγονός, γιατί καμιά επιστήμη και πολύ περισσότερο η ιατρική, δεν είναι ουδέτερη, πράγμα άλλωστε που το ιατρικό, νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό απέδειξε, ακόμα και με κόστος ζωής.

Στα ερωτήματα όμως οφείλει απαντήσεις και ο νομικός κόσμος, είτε ανήκει στην δικαστική εξουσία, είτε στην έρευνα και διδασκαλία της νομικής και δικαιικής επιστήμης, αυτού του σπουδαίου ανθρωπιστικού και επιστημονικού επιτεύγματος της δημοκρατίας, είτε σε αυτό που ονομάζουμε μαχόμενη δικηγορία. Στο κάτω-κάτω τι είδους μαχόμενη είναι μια δικηγορία που επιλέγει τις μάχες τις οποίες δίνει. Στον αθλητισμό πάντως η επιλογή αντιπάλου είναι ατιμωτική. Στους δημοκρατικούς αγώνες της μαχόμενης δικηγορίας για ισηγορία έναντι του νόμου, θέλω να πιστεύω πως η επιλογή αντιπάλου και κυρίως η επιλογή αδύνατου προς υπεράσπιση της ζωής του έναντι των ισχυρών, δεν αποτελεί απλώς ατίμωση της νομικής επιστήμης, αλλά παθητική εγκληματική ενέργεια εις βάρος της ζωής.

Αν κάνω λάθος, παρακαλώ να θεωρηθεί λάθος από άγνοια της νομικής επιστήμης και της νομικής χρηστικότητας (όχι χρησιμότητας), «σ' αυτές τις μέρες τις δικές μας τις σακάτικες», όπου είθισται, πιστεύω -με τις ανύπαρκτες ιατρικές και νομικές μου γνώσεις- να δολοφονούν τους ανυπεράσπιστους (εν τη συντηρημένη επί 200 χρόνια πολιτική και μορφωτική τους αφέλεια), να τους δολοφονούν επαναλαμβάνω, κατά συρροή. Πράγμα το οποίο συνέβη, έχω την πεποίθηση και στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης.

Οπότε ερωτώ:

Εάν όντως ήξεραν με μαθηματική ακρίβεια τον κίνδυνο, είναι ή δεν είναι έγκλημα κατά ζωής η απόκρυψή του; Ενέχει ή δεν ενέχει σκοπιμότητα (αδιάφορος ο λόγος ή ο τίτλος ο οποίος μπορεί να δοθεί στην σκοπιμότητα), η απόκρυψη; Αυτή η απόκρυψη «βαπτίζεται» σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο «σκόπιμη έκθεση της ζωής σε θανάσιμο κίνδυνο»; Εάν όντως είναι έγκλημα κατά ζωής, διώκεται ή δεν διώκεται αυτεπαγγέλτως; Εάν ναι, γιατί δεν έχει κινηθεί ουδεμία διαδικασία εναντίον της Εκκλησίας της Ελλάδας, του Πρωθυπουργού, των υπεύθυνων υπουργών και εναντίον όλων όσοι συνετέλεσαν στην εκατόμβη, είτε από την δικαστική εξουσία, είτε από την μαχόμενη δικηγορία; Γιατί τέτοια σιωπηλή συνηγορία του θανάτου από την επίσημη ιατρική επιστήμη;

Είναι επιστημονικό λάθος να πιστεύει κάποιος ότι σκοπός της ιατρικής δεν είναι η απομάκρυνση του θανάτου, αλλά ο θρίαμβος της ζωής, της ζωής όλων δηλαδή;

Φυσικά δεν γνωρίζω τις απαντήσεις. Πιστεύω όμως πως εκείνοι που τις γνωρίζουν πρέπει να τις δώσουν. Γιατί το πολίτευμα στο οποίο εκτός από τους κατά συρροή εγκληματίες υπάρχουν οι κατά συρροή αθώοι που κυβερνούν, είναι ένα πολίτευμα λοιμώδους «δημοκρατίας». Και σ' αυτό το πολίτευμα, το μόνο «εμβόλιο» που υπάρχει για να πάψει να εγκληματεί, είναι οι αγώνες εναντίον του.

Βεβαίως η έκβαση αυτών των αγώνων αποτελεί ένα μεγάλο ερώτημα. Αλλά αυτό το ερώτημα μόνο εμείς μπορούμε να το απαντήσουμε. Αρκεί να συμμετέχουμε στους αγώνες. Διαφορετικά θα απαντάει ο Μητσοτάκης, έχοντας από πριν πλασάρει το μπιλιέτο με το ερώτημα στον Πορτοσάλτε.

Έτσι κι αλλιώς αυτοί έχουν εκπαιδευτεί να έχουν έτοιμη την απάντηση. Το ερώτημα δεν έχει καμία σημασία. Πολύ περισσότερο που οι νεκροί δεν ρωτούν.

Μονάχα ψηφίζουν.