Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Η λογοτεχνία έχει πολλές μεγάλες μορφές, τεράστιους συγγραφείς. Άλλοι μείζονες, άλλοι ελάσσονες, όμως ο καθένας διατηρεί την αξία του. Μία τεράστια μορφή της λογοτεχνίας που έγραψε μερικά από τα πιο δημοφιλή και αθάνατα μυθιστορήματα όλων των εποχών, είναι ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
Από τους λίγους συγγραφείς που ‘’έγραψε’’ τόσο πολύ μέσα μου. Όχι μόνο για την μοναδικότητα της πένας του, αλλά και για τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο εμβαθύνει στην ψυχοσύνθεση των ηρώων, προσπαθώντας να βρει τα κίνητρα για τις πράξεις τους. Είναι ένας μοναδικός ψυχολόγος ο οποίος ξέρει να διεισδύει στην ψυχή των ηρώων και να βγάζει τον πραγματικό τους εαυτό στην επιφάνεια.
Η βαθιά του πίστη στο Θεό, ο σεβασμός στον αναγνώστη, η αγάπη για τη ζωή και αυτό που δεν είναι εμφανές με το εξωτερικό μας μάτι, είναι τα στοιχεία του συγγραφικού του χαρακτήρα, τα οποία εκτιμώνται και από άτομα που δηλώνουν σκεπτικιστές ή όχι και τόσο υπέρμαχοι του θρησκευτικού συναισθήματος.
Μα πάνω από όλα, η πίστη του ίδιου πως το νόημα της ίδιας μας της ύπαρξης είναι η αγάπη και το δόσιμό μας στον Άλλον, αυτό πάντοτε με κερδίζει σε αυτόν και με ωθεί στο να θέλω να τον "καταβροχθίζω" συνέχεια. Αυτή του η πίστη πως το κακό δεν κερδίζει και πως ο άνθρωπος πρέπει να έχει την ελευθερία της επιλογής, αυτή του η πεποίθηση τον ανυψώνει στα μάτια μου περισσότερο από κάθε άλλο συγγραφέα.
Πολλοί άνθρωποι έχουν γεννηθεί με αυτό το χάρισμα: να αλλάζουν με την πένα τους τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι δεν τους γνώρισαν ποτέ…
