Φασισμός: κενό, πλήρες κενού

   Για «κρύσταλλο άγριο της Τσεχίας» μιλούσε ο αξέχαστος Άλκης Αλκαίος, αλλά και για κρύσταλλο άγιο να μιλούσε πάλι το ίδιο θα ήταν. Έτσι κι αλλιώς η αγιοσύνη στην ετυμολόγισή της (μην τα πολυλογούμε κι άλλωστε οι φιλόλογοι της παρέας μπορούν να τα πούνε απείρως πιο «μορφωμένα») πατάει στη ρίζα της αφοσίωσης. Όμως η κάθε αφοσίωση είναι και μια εκδοχή της αγριότητας. Μια μορφή που προσπαθώντας να αιτιοκρατηθεί από το απόλυτο (που είναι πάντοτε εύθραυστο, ακριβώς επειδή απόλυτο δεν υπάρχει) καταφεύγει στην σφαγιαστική σκέψη. Ή μάλλον στη σκέψη της θραύσεως όλων των υπόλοιπων σκέψεων. Αυτό είναι ο φασισμός. Η απέραντη πεδιάδα των κομματιασμένων σκέψεων.

Και επειδή οι σκέψεις αναβλύζουν από τα σώματα, φασισμός είναι η απέραντη πεδιάδα των κομματιασμένων σωμάτων. Η πεδιάδα όπου περιφέρονται οι κατισχύσαντες, με το νεκρό βλέμμα, που ποδοπατούν και δεν σκέπτονται, αποδίδοντας τιμές στο τίποτα, δηλαδή σ’ ένα κενό που είναι πλήρες από το κενό του. Αυτό είναι ο φασισμός: ένα κενό που είναι πλήρες από το κενό του. Δεν έχει ανάγκη από τίποτα, γιατί τίποτα δεν ξέρει. Τίποτα δεν ξέρει επειδή δεν έχει ανάγκη να μάθει κάτι (αυτό ας το προσέξουν οι ιδεολογημένες, θρησκευτικές κατηγορίες σωτηρολογήσεων που ξέρουν τα πάντα, χωρίς ποτέ να έχουν επιθυμήσει την μαθητεία) που θα ζωντάνευε ένα αειθανές ερώπλαστο της απροστάτευτης ύπαρξης.

Άγριο κρύσταλλο. Της Τσεχίας. Καμωμένο με τα χέρια του Κάφκα. Με το τσεκούρι του. Με την παγωμένη θάλασσα. Την απέραντη παγωμένη θάλασσα του φασισμού που δικάζει και καταδικάζει εις θάνατον τους αθώους: με πνιγμό στην Μεσόγειο. Με βομβαρδισμό στην Υεμένη. Με βόμβες ναπάλμ στον Ελληνικό Εμφύλιο και στο Βιετνάμ. Με εισβολή στο Ιράκ. Άγριο κρύσταλλο ο θάνατος από φασισμό. Άγριο πράγμα να κυνηγάς τα ονόματά του. Τα παράσημα των τίτλων του, τους τίτλους σπουδών από τους προεξάρχοντες των Γέηλ και των Χάρβαρντ, από τα εκτελεστικά αποσπάσματα των κολεγίων των εκλεκτών μιας αέναης κόλασης, όπου οι εκπαιδευμένοι βαθμολογούνται πάντοτε με άριστα.

Δεν έχει άλλο βαθμό η κόλαση. Μονάχα άριστα. Για τους κολάζοντες. Και μονάχα μηδέν. Για τους κολασμένους. Αυτό είναι το άγριο κρύσταλλο του φασισμού: το αδιαβάθμητο κρύσταλλο του θανάτου Αυτό δεν πρέπει να σπάσει, και να αποκαλυφθεί η απέραντη πεδιάδα του τίποτα. Του αγριότατου τίποτα που σκοτώνει για να Είναι τίποτα. Και πρέπει να σκοτώνει. Όχι μόνο τους ζωντανούς, αλλά και τους νεκρούς. Αυτή είναι η απέραντη νεκρή πεδιάδα του φασισμού. Με τα νεκρά του κρύσταλλα, τα καμωμένα από τον πάγο των νεκρόσιτων που υπηρετούν: ένας θάνατος καμωμένος από νεκρούς που ζούνε τον θάνατο των άλλων, που αρπάζουν τον θάνατο των αθώων και τον νεκρώνουν. Που διαμελίζουν τον Ορφέα και την Ευρυδίκη, που βάζουν τον Ερωτόκριτο να ξεπουλάει την Ερωφίλη και τον θάνατο να ξεπουλιέται στα παζάρια μιας εξωχώριας ζωής. Αυτό είναι ο φασισμός των κρυστάλλων. Εκείνης της νύχτας. Που ακόμα σπάζεται από τα σκληρά χέρια των ναζί, μέσα στα όνειρά μας.

Άκου. Άκου τον ήχο. Είναι νύχτα. Είναι νύχτα καμωμένη από «άγριο κρύσταλλο της Τσεχίας». Και το σπάζουν. Άκου. Το σπάζουν. Ξύπνα. Το πρωί θα πατήσεις πάνω στα άγρια κρύσταλλα, στα άγια κρύσταλλα των ανθρώπων. Και θα κοπείς. Ξύπνα.

Τα ματωμένα ίχνη δεν συνιστούν πορεία. Γιατί η πεδιάδα του τίποτα είναι απέραντη. Ούτε πας. Ούτε επιστρέφεις. Είσαι πάντοτε ακίνητος. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος. Μονάχα το απέραντο εδώ. Ο θάνατος. Ο φασισμός. Αυτό το κενό, πλήρες κενού.