Τρία μικρά ποιήματα του ταξιδιού

Διαστέλλεται το σύμπαν.

Το νιώθω κάτι νύχτες με πανσέληνο,

κι ας μην το βλέπω.

Και ψάχνω τότε απελπισμένα

στο πηγάδι της αυλής

εκείνα τα σπασμένα κέρινα φτερά του Ίκαρου

να βρω,

κρυφά κι εγώ ν’ ακολουθήσω.

Στις γαλέρες των δόγηδων δεμένοι,

σκλάβοι γυμνοί,

κουπί ασήκωτο τραβάμε ολημερίς,

για την πατρίδα του κενού ολοταχώς

κωπηλατώντας.

Με τ’ ουρανού τα κύματα

εδώ και κάμποσο καιρό

και πλάι του πουλιά για συντροφιά,

ταξιδεύει.

Όσο καιρό τη θάλασσα

εμπιστεύτηκε, καλό δεν είδε.

Πάντα στο τέλος βρεγμένο ναυαγό

τα κύματά της τον ξερνούσαν

σε κάποιο ξερονήσι.