Τον βρήκαμε τον φταίχτη

Δεν είμαι καλά. Θα φταίει που καπνίζω χρόνια. Σίγουρα όλη την ενήλικη ζωή μου, βάλε και κάτι παραπάνω. Δεν είμαι καλά. Θα φταίει που καπνίζω. Σίγουρα δεν πρέπει να ‘ναι υπεύθυνη όλη αυτή η πλαστική σαβούρα που περιτυλίγει τη ζωή μου ασφυκτικά, κι είναι στον ήλιο το πρωί κι είναι όλη τη μέρα στη δουλειά κι είναι στην κούπα μου με τον καφέ και στο βαθύ μου πιάτο με τη σούπα, ακόμα και στο μαξιλάρι μου έχει ύπουλα εισχωρήσει, γι’ αυτό τα όνειρά μου μυρίζουν πια πετρέλαιο. Δεν είμαι καλά. Θα φταίει που καπνίζω ασφαλώς. Μα οπωσδήποτε δεν φταίει ετούτος ο κορσές που σφίγγει το κορμί και την ψυχή σαν μέγγενη. Είναι καλός ετούτος ο κορσές, ακαδημαϊκός και φορολογικά υπεύθυνος, χρηστός και συνετός και πάνω απ’ όλα πρόδρομος και conditio sine qua non ανάπτυξης αειφόρου, σαρκοβόρου, αδηφάγου αειμνήστων φορέων λησμονημένων δικαιωμάτων. Δεν είμαι καλά. Θα φταίει που καπνίζω. Γι’ αυτό και θόλωσε το βλέμμα μου. Δεν είναι τα δακρυγόνα ή τα κατασκευασμένα προπετάσματα καπνού, δεν είναι καν το δάσος μου που καίγεται. Είναι η καύτρα του τσιγάρου μου. Αυτή η μόνη υπεύθυνη. Αυτή! Αυτή! Αυτή κιτρίνισε τα νύχια και τα δόντια μου, κι αν είχα μεγαλύτερο μουστάκι θα ‘ταν και κείνο κίτρινο το δίχως άλλο. Και πόσο ενοχλητικό είναι το κίτρινο αυτό, το αρρωστιάρικο, το ικτερικό που το σπουδάζω με μανία. Δεν είναι ο τύπος κίτρινος και στα πλυντήρια εγκεφάλων βάζουνε το λευκαντικό διπλές  μεζούρες, μην κοιτάς που η κιτρινίλα πότισε τα πάντα τόσο βαθιά τόσο ανεξίτηλα τόσο αμετάκλητα. Και πια το ξέρω πως καλά δεν είμαι και είμαι απολύτως σίγουρη πως φταίει που καπνίζω κι έχω αρχίσει μάλιστα να υποψιάζομαι πως και οι άλλοι γύρω μου καλά δεν είναι, υπάρχουν μάλιστα ενδείξεις σοβαρότατες πως φταίει που καπνίζω και θέτω υπό διακινδύνευση τη δημόσια υγεία, εγώ το τέρας με τα βρομοτσίγαρά μου, που φαρμακώνομαι μονάχη μου αντί να αφήσω άλλους να με φαρμακώνουν. Εγώ το βρομοκούναβο που η μπόχα του καπνού μ’ ακολουθεί παντού σαν σύννεφο για να με προστατεύει απ’ τα ακριβά τους τα αρώματα, τα γλυκερά. Και είμαι τόσο πωρωμένη που, λέω, έτσι και στρίψω τώρα άλλο ένα θα προκαλέσω μια ωραιότατη συντέλεια που ίσως να είναι και ό,τι καλύτερο μπορεί να μας συμβεί.  Κι αν πάλι αποφασίσω να συμμορφωθώ και να το κόψω, με πόση ευκολία θα κινούμαι στο σκοτάδι δίχως να με προδίδει αυτή η καύτρα. Κι η νύχτα που καραδοκεί κερδίζει έδαφος…