Το χρέος μου στον Ζιντ

    Είμαι υπόχρεος, όπως και άλλοι πολλοί, στον Αντρέ Ζιντ, για τις πολλές ώρες ανάγνωσης που πέρασα από μικρός πάνω στα βιβλία του∙ υπόχρεος για την ευχαρίστηση που μου προξενούσαν, υπόχρεος και για κάποιες συναισθηματικές παρηχήσεις. Γελώ με τον εαυτό μου θυμούμενος όταν μια φορά, κλεισμένος στο σπίτι λόγω μιας μικρής αδιαθεσίας, δάκρυσα διαβάζοντας τη Στενή πύλη. Άλλος όμως είναι ο λόγος για τον οποίο του είμαι ευγνώμων: η συμβολή του στο να απελευθερωθώ από μια σειρά πνευματικών και ηθικών προκαταλήψεων. Και είναι κυρίως στον Ζιντ που οφείλω την πεποίθησή μου για την ευτυχία ως κίβδηλη αξία. Προέρχεται από μια πλατιά διάδοση η ιδέα της ευτυχίας ως αέναη ηρεμία, γαλήνη της ψυχής, ορθός λογισμός, θάλασσα χωρίς φουρτούνες, καθαρό φως δίχως στίγματα. Ο Ζιντ σκόρπισε μέσα μου εκείνη την ιδέα και έθεσε ως αξία την απόλαυση περισσότερο ή λιγότερο εφήμερη, το ανήσυχο συναίσθημα, τη συγκίνηση περισσότερο ή λιγότερο έντονη∙ με έκανε να καταλάβω ακόμη την απόλαυση που ενυπάρχει ήδη στην επιθυμία.

*Ο Φοίβος Γκικόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ