Το χορτάρι είναι πράσινο

Ποτέ μου δεν φοράω μαύρα στις κηδείες. Έτσι δεν χρειάζεται να κλάψω. Το γκρίζο, σταχτερό κοστούμι μου είναι όσο πρέπει αυστηρό ώστε να μη χρειάζεται να κλάψω.

Έλεγες, μη σπαταλάς ένα επίθετο αν το μόνο που θες να πεις είναι «το χορτάρι είναι πράσινο», πες απλώς χορτάρι.

Όταν γυρίζω σπίτι ανοίγω το ψυγείο. Τρώω ό,τι βρίσκω εκεί μέσα όσο παλιό και παγωμένο είναι. Ποτέ δεν το ζεσταίνω. Τρώω ό,τι βρίσκω εκεί μέσα παγωμένο.

Μη σπαταλάς ένα επίθετο για να πεις «το χορτάρι είναι πράσινο». Έλεγες. Πολύ σωστά. Ανοίγω το ψυγείο και τρώω τα πάντα, χωρίς να τα ζεστάνω.

Μετά φορώ διπλές πιτζάμες, ανεξαρτήτως εποχής, τις πιο χοντρές μου κάλτσες και κουκουλώνομαι κάτω από κουβέρτες και παπλώματα. Αρκούδα στη σπηλιά μου. Κοιμάμαι. Κοιμάμαι ώρες σαν νεκρή.

Μη σπαταλάς, έλεγες, ένα επίθετο για να πεις «το χορτάρι είναι πράσινο». Έτσι είναι. Μετά κοιμάμαι.

Ξυπνώ. Στο πάτωμα το μπλουτζίν σου πεταμένο. Το σηκώνω. Βλέπω στα γόνατα τις πρασινίλες. Δύσκολος λεκές. Χορτάρι.

Δέντρο δεν αξιωθήκαμε.