Το χαλύβδινο χώμα της εξουσίας

Ήθελα να γράψω γι’ αυτό το όνειδος της ανεξάρτητης (από την λογοδοσία προς τον λαό) Ελληνικής Δικαστικής Εξουσίας που με απόφαση της δικαίωσε τους δουλοκτήτες (και όχι εργοδότες) της Μανωλάδας που είχαν βάλει τους μπράβους τους να πυροβολήσουν τους δούλους (και όχι εργαζόμενους) μετανάστες οι οποίοι δούλευαν στα μπαμπακοχωρ… συγγνώμη στα φραουλοχώραφα σε συνθήκες Αμερικανικού Νότου του 19^ου αιώνα. Και ήθελα να γράψω για το ακόμα μεγαλύτερο όνειδος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους που ζήτησε, ερήμην της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που καταδίκασε την Ελλάδα για την επονείδιστη επαναλαμβάνω απόφαση του Δικαστηρίου της Πάτρας, να επανεξετάσει την υπόθεση. Δηλαδή τι; Να δικαιώσει τους δουλοκτήτες; Και μάλιστα το έκανε προσπαθώντας να εμπλέξει παράτυπα (κομψή η διατύπωση) πίσω από την πλάτη της Κυβέρνησης, την εν πολλές αμαρτίαις περιπεσούσα, το τελευταίο διάστημα, Δικαστική Εξουσία.

Ήθελα λοιπόν να γράψω γι’ αυτήν την ντροπή που βαραίνει αρχικά το Υπουργείο Δικαιοσύνης και επομένως την Κυβέρνηση, ώστε και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό προσωπικά, αφού το κράτος εμφανίσθηκε έρμαιο μια κατάπτυστης ενέργειας την οποία αποφάσισαν και διέπραξαν σκοτεινοί άνθρωποι χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αυτό, αν δεν ξεκαθαρίσει η υπόθεση συνιστά βαρύ πλήγμα για το κύρος του Υπουργείου και της Κυβέρνησης, που δεν απαλύνει («θεραπεύει» δεν λέγεται στη νομική γλώσσα;) η εντολή ανάκλησης της υπόθεσης από τον υπουργό Δικαιοσύνης. Και επίσης συνιστά ντροπή γι’ αυτήν ακριβώς την Κυβέρνηση η οποία διατυμπανίζει το ανθρωπιστικό της πρόσημο.

Η υπόθεση λοιπόν πρέπει να ξεκαθαρίσει άμεσα, με απόδοση ευθυνών και δημοσίως. Ως τότε η πληγή παραμένει ανοιχτή με κίνδυνο να κακοφορμίσει ειδικά τούτες τις μέρες που με ολοένα και πιο οδυνηρό τρόπο μαθαίνουμε επιτέλους -κι αυτό είναι τελικά που γράφω- ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα! Και μάλιστα την κυβερνάει με άγρια ταξική βουλιμία που πια καταπίνει και ανθρώπινες ζωές. Εκτός και αν η αυτοκτονία από την ασφυκτική σύνθλιψη της ανέχειας δεν λογίζεται στις «βλαπτικές μεταβολές» όπως «σοφά» και απολύτως «παρηγορητικά» προς τον χειμαζόμενο άνθρωπο απεφάνθησαν οι Ανώτατοι Δικαστές από το ύψος (τόσο μεγάλο ύψος ώστε να βλέπουν τους ανθρώπους σαν κουκκίδες), της νομικής τους αυθεντίας.

Μόνο 42 χρονών ήταν η γυναίκα που αυτοκτόνησε στα Γιαννιτσά, απελπίστηκε δηλαδή έως θανάτου, αφού η ίδια όπως και 1400 συνάδελφοί της εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις «Καρυπίδη» (πρώην Αρβανιτίδη) παραμένουν μακροχρόνια απλήρωτοι, ενώ οι εργοδότες αλωνίζουν παρά τις 170 μηνύσεις εις βάρος τους. Ε, και; Δεν έβλαψαν κανένα όπως νομολόγησε ο Άρειος Πάγος. Ανερυθρίαστα. Προφανώς όμως η τραγική εργαζόμενη δεν θα κατάλαβε καλά τη σοφία της απόφασης. Μπορεί πάλι να μην κατάλαβε ότι το να μην έχεις φαΐ στο τραπέζι σου, δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή. Έτσι είναι ο απλός λαός όπως λένε και οι άθλιοι φωστήρες της τηλοψίας: αδαής και αμόρφωτος που όταν αγανακτεί, αγανακτεί επειδή δεν καταλαβαίνει. Και πρέπει να έρθουν οι σαλταδόροι της συστημικής βαρβαρότητας για να το κάνουν λιανά. Όσο λιανά το κάνει ο Μητσοτάκης. Που σου λέει, «για να ζήσεις ζωή χαρισάμενη πρέπει να σου αρπάζω τη δουλειά, πρέπει να καταργηθεί το σύστημα υγείας, το σύστημα παιδείας και οι λοιποί παυσίλυποι αναχρονισμοί». Είναι να απορείς δηλαδή, τι ακριβώς δεν καταλαβαίνει η πλέμπα. Να πάνε στο Χάρβαρντ για να παραμορφωθούν. Τους εμπόδισε κανένας; Ε; Τους εμπόδισε; Δεν φτάνει που αντί να διαβάζουν τρέχουν στις διαδηλώσεις, από πάνω τα θέλουν όλα δικά τους. Και σαν μην έφτανε αυτό, αυτοκτονούν κιόλας. Αχάριστοι. Βαριούνται να ζήσουν. Ενώ αν γράφονταν στη «Χρυσή Αυγή» κι αντί να κάνουν μηνύσεις και αλληλέγγυες οικονομίες και συνεργατικές επαναλειτουργίες εργοστασίων, αντί για τέτοιες βλαπτικές σαχλαμάρες, πλακώνανε στο ξύλο και μαχαιρώνανε τους μετανάστες που αυτοί φταίνε για όλα… όλα θα ήταν παραδεισένια.

Να: κάτι τέτοιες δυσλειτουργίες πάει να διορθώσει η μεγάθυμη και ανεξάρτητη (πιο ανεξάρτητη πεθαίνεις) Δικαστική Εξουσία, αλλά πού μυαλό…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, αυτοκτόνησε η δυστυχισμένη γυναίκα. Κι ας έχουν υπ’ όψη τους οι συνδικαλιστικές οργανώσεις Δικαστών και Εισαγγελέων που σφόδρα ενοχλούνται με την κριτική στις αποφάσεις των Δικαστηρίων, ότι αυτή η αυτοκτονία είναι η υπέρτατη κριτική. Κι αν νομίζουν ότι η Δικαστική Εξουσία δικαιώνει τον ρόλο της ως τελευταίο αποκούμπι του απροστάτευτου ανθρώπου με οιονεί θανατικές ποινές, να πάνε να το εξηγήσουν στους οικείους και στους συναδέλφους της γυναίκας που σκεπάστηκε από το χαλύβδινο χώμα της εξουσίας τους.