Το σύνδρομο της φούσκας και η πτώση του Die Linke

"Μην μπερδεύετε τη φούσκα του Twitter με τη γενική διάθεση" λέει η βουλευτής του Die Linke, Sahra Wagenknecht. Και είναι αλήθεια, οι αλγόριθμοι που χρησιμοποιούν οι μεγάλες πλατφόρμες των κοινωνικών δικτύων μας προτείνουν τις ιστοσελίδες και τα πρόσωπα που ανταποκρίνονται στα ενδιαφέροντα και τις απόψεις μας. Έτσι, όλοι και όλα μοιάζει να χτίζονται απάνω μας. Όλα κι όλοι συμφωνούν μαζί μας, όλος ο πλανήτης μας δοξάζει!

Γενικά, το διαδίκτυο δίνει την αίσθηση του δημόσιου χώρου, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας δημόσιος χώρος των ομοίων (ένα υποσύνολο, μια επί μέρους φούσκα) και όχι ο γενικός δημόσιος χώρος όπου συναντώνται οι διαφορετικές απόψεις και επιδιώκεται η σύνθεσή τους. Κάθε τι διαφορετικό μοιάζει οχυρωμένο στη δική του «φούσκα των ομοίων», αποκλείοντας ή ελαχιστοποιώντας τη δυνατότητα επίτευξης σύνθεσης των διαφορετικών θέσεων. Από εδώ εκκινεί η ενίσχυση της αντιπαλότητας και της ρητορικής του μίσους.

Το μέλος κάθε φούσκας έχει την εντύπωση ότι ταυτίζεται με τον συνολικό δημόσιο χώρο και γι’ αυτό εισπράττει το διαφορετικό ως επίθεση σε ολόκληρη την κοινωνία και την δημοκρατία. Ακόμη περισσότερο, το κοινό αίσθημα των μελών της φούσκας εκλαμβάνεται ως το αίσθημα ολόκληρης της κοινωνίας, δημιουργώντας έτσι λανθασμένες εντυπώσεις και εκτιμήσεις.

Το σύνδρομο της φούσκας δημιουργεί συνεχείς διαιρέσεις, καθώς κάθε διαφορετική άποψη αποκτά τη δική της φούσκα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις μειονοτικές ομάδες στους προτεσταντικούς κλάδους.

Ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών(ίδιον της Αριστεράς) ενισχύεται από την αλγοριθμική «φούσκα», δημιουργώντας τη φοβερή ρητορική του μίσους των ομοίων, που περιγράφει ο Ζοζέ Σαραμάγκου.

Ένα τέτοιο σενάριο διάσπασης μέχρι εξαφάνισης διατυπώνεται για το Die Linke. Όπως λέει η Sahra Wagenknecht «Εάν το Die Linke συνεχίσει την τρέχουσα πορεία του, …δεν θα εκπροσωπείται πλέον στην επόμενη Bundestag. …Η αριστερά ως πολιτική δύναμη στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας θα τελειώσει, κάτι που θα είναι τραγωδία. Αυτό το συνέδριο του κόμματος είναι πιθανώς η τελευταία ευκαιρία για να ανατραπούν τα πράγματα ξανά, με νέα πρόσωπα που να τάσσονται υπέρ μιας νέας αρχής και την επιστροφή στην ιδρυτική συναίνεση της αριστεράς […] Εδώ και αρκετά χρόνια, ως κόμμα, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από αυτούς για τους οποίους θα έπρεπε να είμαστε εκεί: τα άτομα με χαμηλά εισοδήματα, τα άτομα που δεν μεγάλωσαν σε εύπορες συνθήκες και συχνά δεν είχαν την ευκαιρία να αποκτήσουν ακαδημαϊκούς τίτλους. Η ηγεσία του κόμματος Kipping/Riexinger στόχευε πρωτίστως στο να συγκεντρώσει πόντους στο πράσινο-φιλελεύθερο περιβάλλον των μεγάλων πόλεων. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε στα εκλογικά αποτελέσματα. Χάσαμε τα περισσότερα στο χώρο των μη ακαδημαϊκών, των χαμηλόμισθων υπαλλήλων υπηρεσιών, των φτωχότερων συνταξιούχων και των βιομηχανικών εργατών… Όταν τα στελέχη του κόμματος λένε ότι ασχολούνται με κοινωνικά θέματα, λένε ψέματα στον εαυτό τους. Στην πραγματικότητα, έχουν επικεντρωθεί σε μικρούς ακτιβιστές, μπερδεύοντας τη φούσκα τους στο Twitter με το λαϊκό συναίσθημα. Δεν κερδίζεις τις εκλογές με αυτόν τον τρόπο, γιατί η πλειοψηφία του πράσινου-φιλελεύθερου περιβάλλοντος προτιμά το πράσινο πρωτότυπο.»*.

*https://www.jungewelt.de/artikel/428623.linkspartei-vor-bundesparteitag-ende-der-partei-steht-im-raum.html