Το Μικρό μου Σούλι

Ήρθε λοιπόν. Ήρθε στην ώρα του. Έστω και αν η συνέπεια από μόνη της δεν σώζει την κατάσταση, είναι ωστόσο μία ένδειξη σεβασμού, ευγένειας, καλής ανατροφής. Πώς να το κάνουμε; Εγώ είχα συγυρίσει όλο το σπίτι. Είχα στολίσει. Στρωμένο το λινό τραπεζομάντηλο, τα κρύσταλλα από τη σερβάντα λαμποκοπούσαν. Φόρεσα το καλό μου φόρεμα, ήπια και δυο ποτήρια, όσο πλησίαζε η ώρα, ίσα να πάρουνε τα μάγουλά μου λίγο χρώμα, τα πόδια μου κουράγιο όρθια να στέκουν.

Μπήκε συνοδευόμενος από πυροτεχνήματα και ιπτάμενα φανάρια (έχω μια γειτονιά άλλο πράμα). Θρονιάστηκε στην πολυθρόνα μου μπροστά στο τζάκι, εκεί που απολαμβάνω να διαβάζω. Πήρε από το τραπεζάκι το βιβλίο μου «Σεροτονίνη» του Μισέλ Ουέλμπεκ (το πέρασα κι αυτό το crash test, το διάβασα μες στις γιορτές κι ακόμα ζω, τύφλα να ‘χουν οι κατσαρίδες).

-Τσ, τσ, τσ, τσ, έκανε μόνο και το απόδιωξε με τα παχουλά, αφράτα  δάχτυλά του (αδούλευτα τα χέρια του νεοφώτιστου) σαν να λερώθηκε.

Πήρε το ποτήρι μου. Ήπιε απ’ το κρασί μου. Πλατάγισε τη γλώσσα του (μάλλον περίμενε κάτι καλύτερο). Ένα τσιγάρο που είχα στρίψει το ιδιοποιήθηκε κι αυτό, το 'φερε στα χείλη και το άναψε καθώς σκάλιζε τα χαρτιά με τις γραφές μου.

-Τσ, τσ, τσ, τσ, έκανε πάλι και πέταξε τα σημειωματάριά μου στη φωτιά.

-Μμ, ωραίος τρόπος, του είπα μόνο (όταν θυμώνω η όποια ευγλωττία με εγκαταλείπει τρέχοντας) καθώς τον κάρφωσα στα μάτια, ενώ του έπαιρνα από το χέρι το ποτήρι. Το ξαναγέμισα και με τη μία το κατέβασα να πάρω θάρρος.

Δεν μίλησε. Αυτά τα 20άρια τα συμμετρικά, αυτά της αριστείας του τα ενδεικτικά μιλούσαν από μόνα τους αφήνοντας τον ίδιο να απολαμβάνει την υπεροψία του, παρόλο που απ’ τα χείλη του είχε βγάλει μόνο σύμφωνα.

-Βολέψου τώρα που είσαι φρέσκος με τουπέ και αέρα, μα μην πολυκορδώνεσαι. Έφαγα άλλους κι άλλους –καμιά πενηνταριά- πριν από σένα, νεότερους και ομορφότερους.

Τσάκισα το ποτήρι μου στα πόδια του για να τον κάνω χορέψει.

Τα Φώτα ράντισα το σπίτι αγιασμό απ’ άκρη σ’ άκρη να κάψω την ουρά του καλικάντζαρου. Γενετικά τροποποιημένος αυτός επέδειξε αντοχή που δεν ανέμενα.

Συζητάμε την αγορά F35, άκουσα στις ειδήσεις κι εγώ η ηλίθια σκεφτόμουνα «τι να το κάνω; Αυτό είναι μονοθέσιο κι εγώ πολύτεκνη».

Χορεύω ήδη στον τρελό, τον μανικό σκοπό του κι ούτε που μέσιασε ο Γενάρης. Θυμάμαι τον παππού που έλεγε πως το χωριό μας το έλεγαν παλιά Μικρό Σούλι.

Μόνη μου θα χορέψω πάλι…