Maria Louka(Fb)
Χθες – που λες – ήταν μια ιστορική μέρα για τη «δική μας» Νυρεμβέργη. Μεγάλη φόρτιση, ανατριχίλα, τρέξιμο, κείμενο. Δεν πρόλαβα να γράψω ένα μεγάλο «αι στο διάολο» σ’ αυτούς που αναγάγουν τη μνησικακία και την αργή εξουδετέρωση της ευαλωτότητας σε δόγμα ορίζοντας την πραγματικότητα ως απέραντο ζόφο. Στον Κυρανάκη που επιστράτευσε όλο το απόθεμα χυδαιότητας και μισαλλοδοξίας που διαθέτει για να βάλει κυβερνητική σφραγίδα στον κοινωνικό κανιβαλισμό, στη Σταματίνα κάτι που από τη βολική θέση του πρωιναδικου ενσωμάτωσε όλο το μισογυνισμό και τον έκανε τηλεοπτικό προϊόν μίσους, αποδεικνύοντας ότι έχουμε δίκιο όταν λέμε ότι ο φεμινισμός χωρίς διαθεματικότητα καταντάει ένα στείρο προνόμιο της λευκής ελίτ, στους αχρείους που επιτέθηκαν σ’ έναν Ιρανό μαθητή στη Νεάπολη Θεσσαλονίκης, στους φασίστες της Νάουσας που δηλώνουν ότι «δεν έσφαξαν πρόσφυγες από σεβασμό» και έριξαν υπνωτικό μάλλον σε σύσσωμο το εισαγγελικό σώμα, γιατί ούτε μισή δίωξη δεν ασκήθηκε.
Αλλά επειδή αυτά δεν πρέπει να τα αφήνεις, γιατί αν τα αφήνεις κανονικοποιούνται, τα γράφω σήμερα που είναι τα γενέθλια του Καμύ: «Να ‘χεις ζήσει μέσα στο μίσος αυτού του θεριού, να το έχεις μπροστά σου και να μην ξέρεις να το αναγνωρίσεις. Τόσο λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Πιο ύστερα, χωρίς αμφιβολία, θα έρθουν η λάσπη, το αίμα, η πελώρια αηδία».
Οι μέρες μας χωρίς αμφιβολία ασχημαίνουν γιατί παίρνουν τις όψεις του θεριού. Αλλά δε θα συμβιβαστούμε ποτέ μαζί του. «Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια».
