Το ανείπωτο και η μοίρα του ήλιου

Μόλις τώρα: 16 πνιγμένες γυναίκες κι ένα παιδάκι στη Λέσβο.

Ακόμα 16 πνιγμένες κι ένα παιδάκι, από τα πληρώματα μιας

ναυτοσύνης τραγικής: των προσφύγων. Ανείπωτη τραγωδία.

Την ίδια στιγμή, άλλοι 5 πνιγμένοι από τα ίδια πληρώματα της

δυστυχίας στα Κύθηρα. Ανείπωτη τραγωδία.

Την ίδια στιγμή: άλλος ένας νεκρός έρχεται να προστεθεί

στους πενήντα νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα μέσα στην

χρονιά που διανύουμε. Ανείπωτη τραγωδία.

Την ίδια στιγμή: νέα γυναικοκτονία έρχεται να πετάξει ένα

ακόμα πτώμα στον ομαδικό τάφο των άλλων 19 γυναικών που

σκοτώθηκαν από το δολοφονικό πατριαρχικό καθεστώς μέσα

στο 2022 και στα άλλα 17 πτώματα αδικοσκοτωμένων

γυναικών από το 2021. Ανείπωτη τραγωδία.

Την ίδια στιγμή: η έκθεση Λύτρα αποκαλύπτει ότι χιλιάδες

είναι οι θαμμένοι κάτω από το μέγαρο Μαξίμου και το

Υπουργείο Υγείας, επειδή διασωληνώθηκαν εκτός ΜΕΘ.

Ανείπωτη τραγωδία. Κι ας εξέμεσαν τόσα και τόσα ο Πέτσας, ο

Γεραπετρίτης και ο ίδιος ο Μητσοτάκης μέσα στη Βουλή.

Αυτό το πελώριο ανείπωτο όμως πρέπει να σταματήσει. Γιατί

είναι έγκλημα επειδή ακριβώς είναι ανείπωτο. Γιατί είναι το

δικό μας ανείπωτο που αφήνει τους απροστάτευτους βορά στο

στόμα των δολοφόνων. Είναι το δικό μας ανείπωτο που οπλίζει

τα χέρια των δολοφόνων. Αυτό είναι που πρέπει να

σταματήσει. Και θα σταματήσει όταν θα βρούμε τις λέξεις και

τις πράξεις να το πούμε. Να το φωνάξουμε για ν’ ακουστεί ως

τα πιο ψηλά δώματα και ως τα πιο βαθιά ενδιαιτήματα της

κάθε εξουσίας.

Το ανείπωτο πρέπει να ειπωθεί με κάθε τρόπο για να φτάσει

μέχρι τα βάθη της πιο σκοτεινής αδιαφορίας και να ξεσκεπάσει

την χαλύβδινη σιωπή των θησαυροφυλακίων και των

θησαυροφυλάκων. Κανείς και καμιά δεν φεύγει από κει που

γεννήθηκε, ψάχνοντας τον θάνατο. Κανείς δεν ξεκινάει για το

μεροκάματο για να συναντήσει τον θάνατο. Κανείς δεν

αρρωσταίνει επειδή θέλει να πεθάνει. Και όλα έχουν λέξεις

κυνηγημένες, απελπισμένες, που τρέμουν να βγούνε στο φως

για να μη συλληφθούν και μαρτυρήσουν το γάλα που τις

γέννησε. Κάποιος όμως μιλάει τον φόνο, κάποιος μιλάει τον

θάνατο, κάποιος μιλάει το τεράστιο κύμα του κέρδους που

πνίγει τους αθώους. Τίποτα δεν είναι ανείπωτο.

Ανείπωτο είναι μονάχα εκείνο το πεθαμένο κορμί από την

κούραση μέσα σε μια κατάκοπη και κατάκοιτη ιστορία. Εκεί

όπου πεθαίνουν αυτοί που την έχουν περισσότερο ανάγκη: οι

απροστάτευτοι, οι homo sacer. Ξέρει πολύ καλά ο Μητσοτάκης

όταν λέει «τι τον νοιάζει ένα 17χρονο ο Λαμπράκης». Εκεί,

μέσα στην άγνοια φωλιάζει το ανείπωτο των φόνων. Εκεί

φωλιάζει η αδιαφορία για τον χτεσινό νεκρό του εργατικού

ατυχήματος (και αδικήματος να το πεις, μέσα είσαι), εκεί

επωάζεται ο επόμενος νεκρός. Οι απροστάτευτοι (οι διπλανοί

μας απροστάτευτοι κι εμείς) είναι ανάγκη να ξέρουμε τα 1000

σκοτωμένα κορίτσια της Ρίτας Μπούμη – Παππά για να

μπορούμε να πούμε τον πνιγμό των προσφύγων και τον φόνο

των γυναικών που περνάνε μπροστά μας σε έναν φρικιαστικό

περίπατο σιωπής.

Η μοίρα του ήλιου είναι ανείπωτη επειδή το φως είναι

πλημμυρισμένο από το πένθος του. Το πένθος όμως δεν

στομώνει τις λέξεις, το πένθος τις ανακαλύπτει. Και τότε το

πένθος αλλάζει την μελαγχολία του και τότε ναι: η μοίρα του

ήλιου μπορεί να ειπωθεί. Και τότε ναι: «την μοίρα του ήλιου

θα την πούμε εμείς». Δεν είναι ωραία λόγια. Είναι, ίσως, ο

λυρισμός μιας αγωνίας που δεν θέλει να πνιγεί μέσα στο

φουρτουνιασμένο πέλαγος της απελπισίας. Που έρχεται από

παντού. Από παντού όμως.