Το έγκλημα ονομάζεται έμφυλος φασισμός

Το γεγονός της σεξουαλικής κακοποίησης είναι έγκλημα έτσι κι αλλιώς. Ωστόσο είναι επίσης τρομακτικός και χωρίς τον ελάχιστο αστερίσκο δικαιολογίας, όλος αυτός ο έμφυλος φασισμός που εκδηλώθηκε εις βάρος της Σοφίας Μπεκατώρου με αφορμή την καταγγελτική δημοσιοποίηση της σεξουαλικής της κακοποίησης πριν από χρόνια. Για μια ακόμη φορά είδαμε να εκτινάσσεται σαν πίδακας από περιττώματα κάθε σεξιστική, έμφυλη αλλά και πολιτική, στον πυρήνα της, υστέρηση και να σκεπάζει την – υπόλοιπη – δυστοπική κατάσταση των ημερών. Όσοι παρακολουθούν και αντιπαλεύουν αυτή τη συγκεκριμένη εκδοχή του κοινωνικού φασισμού (που κοντά στις πολλές άλλες δημιουργεί ένα πυκνό πλέγμα δυσώδους θολότητας), μπορεί να μην εκπλήσσονται, ωστόσο δεν παύει κανείς να νιώθει αιφνιδιασμένος από την δύναμη, την ένταση, την διάχυση, αλλά και την πληθυσμιακή ανανέωση που γνωρίζει η βαρβαρότητα αυτής της μορφής.

Μια βαρβαρότητα που δεν αφήνει αλώβητη καμιά εργασιακή δραστηριότητα, καμιά εργασιακή σχέση, καμιά πληθυσμιακή συναρίθμηση, κανένα σημείο της μορφωτικής, οικονομικής ή κοινωνικής κλίμακας. Που δεν αφήνει αλώβητες μηδέ τις δικαστικές αίθουσες (για την αστυνομική προδικασία ας μην το συζητήσουμε), αλλά από όλα αφήνει παγερά αδιάφορη την Εκκλησία. Η όλη κατάσταση έτσι, παρουσιάζεται απλώς φρικιαστική.

Γνωστά τα όσα ακούστηκαν και αυτή την φορά. Εδώ ακούγονται εντός του δικαστηρίου, σε αποδεδειγμένες δολοφονίες γυναικών που βιάστηκαν, εντός του διαδικτύου θα σταματούσαν;

Θα πρέπει λοιπόν να αντιληφθούμε ότι τα σαρκοβόρα άνθη του φασισμού (η πρόσφατη, ντροπιαστική για το ιερατικό του αξίωμα το οποίο συνιστά υποχρέωση καταλλαγής, επίδειξη επιθετικής ισλαμοφοβίας, από τον Αρχιεπίσκοπο, δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση), θα πρέπει, επαναλαμβάνω, να αντιληφθούμε ότι έχουν βαθιές ρίζες (και) στην ελληνική κοινωνία. Ο βιασμός, ο σεξισμός, η γυναικοκτονία, η ομοφοβία, η εγκληματικότητα κατά της ταυτότητας φύλου, κάθε βαναυσότητα εναντίον του δικαιώματος εκδήλωσης σεξουαλικού αυτοπροσδιορισμού, ο αποκλεισμός από την εργασία βάσει προσδιορισμού φύλου και πολλά άλλα, είναι φασιστικές εκφάνσεις. Δηλαδή εγκληματικές πράξεις.

Η δικαιολόγησή τους, με το ανάθεμα στο θύμα συνιστά υπόθαλψη εγκληματία και ακραία όσο και ιδεοτυπική (κατά Βέμπερ) πράξη εκδικητικής αυτοδικίας. Αυτοδικίας για τα μύρια όσα εγκλήματα συντελούνται καθημερινά εις βάρος των αδύναμων, μέχρι να βρουν τον πιο αδύναμο από αυτούς και να του επιτεθούν με την ορμή του όχλου που έχει αναθέσει την ευθύνη της σκέψης στους «δυνατούς». Αυτό όμως αποτελεί ιδανική περίπτωση αυτεπίστροφης βίας εις βάρος εκείνων που υποθάλπουν τον εγκληματία. Και το βρίσκουν μπροστά τους στην εργασία, την παιδεία, την υγεία, τον ίδιο τον συνολικό καθημερινό πολιτισμό. Σήμερα είναι η γυναίκα που «κάτι έκανε», αύριο είναι ο «λαθροέποικος» που θα κλέψει τις δουλειές και τις αξίες μας, δίπλα ο «γυφτοσκοπιανός» που θα κλέψει τη Μακεδονία «μας» και η «δημοκρατία που πούλησε τη Μακεδονία» κι ανάμεσα ο φονιάς του Παύλου Φύσσα, Ρουπακιάς να δηλώνει ευθαρσώς στο δικαστήριο: «ένας φόνος ήτανε κι εσείς τον κάνατε ολόκληρη ιστορία». Ένας βιασμός ήτανε, μια γυναικοκτονία ήτανε μην το... μεγαλοποιούμε κιόλας… Περί αυτής της φρίκης πρόκειται. Και ονομάζεται φασισμός.