Survivor

Ο Μιχάλης ξύπνησε μούσκεμα και ζάρωσε πίσω από την πλάτη της Μαρίας. Ένα κουβάρι -ένα κουβάρι κι ο εφιάλτης που επανέρχεται στην ώρα του, λες και κάθε βράδυ βγαίνουν ραντεβού. Ο φόβος. Ο φόβος μήπως προδοθεί από τα ίδια του τα όνειρα.

Αξημέρωτα στο προαύλιο του εργοστασίου ο Ελεγκτής φορώντας γκρι στολή με τα διακριτικά της Εταιρείας επιθεωρεί το προσωπικό. Να σιγουρευτεί πως όλοι είναι ευχαριστημένοι με τις συνθήκες δουλειάς τους και προπάντων παραγωγικοί. Ο προβολέας λούζει με ατσάλινο φως το παραπέτασμα. Φάτσες γελαστές και πρόθυμες. Σίγουρα ο Ε5 δεν είναι νεοσύλλεκτος σε Τάγμα Εργασίας ούτε “Διάσημος” σε τηλεπαιχνίδι. Γύρω του Νούμερα οικεία. Ο Α5, ο Γ8, η Ο9 από τις αποθήκες. Τους αναγνωρίζει. Στους διαδρόμους τυχαία συναντιούνται πού και πού και νεύουν το κεφάλι. «Όλα καλά, ρε φίλε;». «ο.κ. θα την βγάλουμε και σήμερα, Δ1» λέει ο άλλος με την καταχνιά στο πρόσωπο, σουφρώνοντας τα χείλη.

Το δεξιό μεγάφωνο δίνει οδηγίες στους φορτοεκφορτωτές. Το αριστερό ουρλιάζει τον αριθμό μητρώου τού E5. Αν θέλει και σήμερα να μείνει στη δουλειά, οφείλει να εκτελέσει με επιτυχία την καινούργια δοκιμασία: να διασχίσει με τα πόδια στον αέρα τη μια άκρη του προαύλιου ώς την άλλη. Αν πέσει-. Εδώ τα πράγματα δεν είναι παίξε-γέλασε· εδώ κάθε μέρα και μια άλλη δοκιμασία αξιοσύνης μηχανεύονται οι Εγκέφαλοι. Κάποιοι γελάνε, άλλοι δαγκώνονται, άλλοι κρατούν την αναπνοή τους. Μπιζάρουν και ευγνωμονούν την κάλπικη τύχη τους –τα δάκρυα σήμερα δεν είναι δικά τους. Ο Ε5 είναι γυμνασμένος μαχητής. Όλους θα τους διαψεύσει τούτη τη φορά. Θα τα καταφέρει και θα κερδίσει με το σπαθί του την παραμονή. Η επιβίωση. Σαν έμπειρος ναυτικός υπολογίζει με κουμπάσο την απόσταση. Κλείνει τα μάτια και μετρά…

ένα για τη Μαρία

δύο για τη μικρή Δανάη

τρία για τον αδελφό της τον Θανάση

τέσσερα για όλους τους Μιχάληδες του κόσμου…

“πεντε-και-χανεις-τη-γη-κατω-απο-τα-χερια-σου…” - ένα ιδιόμελο από το μεγάφωνο κάνει την πτώση να ακούγεται πιο ανώδυνη.

Αύριο ίσως είναι η μέρα του. Η αποχώρησή του θα σπάσει το ρεκόρ τηλεθέασης.