Τι ήταν

Τι ήταν τελικά το Πολυτεχνείο; Ένας αυτοσχεδιασμός του απωθημένου πολιτικού ασυνείδητου, που ξέσπασε μέσα από παντελόνια καμπάνες και ατίθασα μαλλιά.  Ένας αυτοσχεδιασμός διψασμένος, ίδιος με του μουσικού που δεν του δόθηκε βήμα ποτέ κι άρπαξε μια φορά την ευκαιρία να πει το βραχνό τραγούδι του, ένα κύμα που το περίμενε ο βασανισμένος κόσμος, χωρίς να ξέρει ότι το περίμενε. Ένας αυτοσχεδιασμός έκτακτος κι άτακτος, που όσο διαφεύγει από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της επετείου και της προσχεδιασμένης επαναλαμβανόμενης πορείας, σαν συνοδεία νεκρού που μοιάζει, θα γοητεύει μυστικά και άναρχα.

Ένας αυτοσχεδιασμός, που επαναλαμβάνεται δυστυχώς ετησίως όχι ως ζωή, αλλά ως νοσταλγική, πένθιμη ανάμνηση, ή ως αντεστραμμένη επανάσταση ανάμεσα σε δακρυγόνα και σπασμένα μάρμαρα. Ένα ανεκπλήρωτο,  αδικαίωτο παράπονο.

Τώρα πια, κανείς δεν αυτοσχεδιάζει...

Τώρα, που είναι πιο αναγκαίο από ποτέ...

*Ο πίνακας είναι της Αθηνάς Παπαργύρη