Τζαμπαλίγια...

Το ρωτούν: «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» κι εκείνο, το παιδί της Παλαιστίνης, απαντά «αφού το ξέρεις, δεν θα γίνω, γιατί δεν θα μεγαλώσω». Είναι το ίδιο παιδί που έλεγε στα άλλα παιδιά της γειτονιάς του: «Θα είσαι και αύριο εδώ; Σε μια ώρα θα είσαι; Έλα να παίξουμε πριν σκοτωθούμε». 

«Έλα να παίξουμε πριν σκοτωθούμε»

Τώρα, μικρά παιδιά της Παλαιστίνης, χιλιάδες μικρά παιδιά είναι τυλιγμένα σε άσπρα σεντόνια.

Κι όσα επέζησαν, ουρλιάζουν με την ψυχή καμένη από βόμβες φωσφόρου και τρόμου.

Τζαμπαλίγια, το όνομα του νέου εγκλήματος, της νέας κόλασης.

Και ο Πρίμο Λέβι, αυτός που ρωτούσε «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», αυτός που προσέφερε το αίμα του για τους πληγωμένους ισραηλινούς του πολέμου των έξι ημερών, το 1967, αλλά καταδίκασε με κατηγορηματικό τρόπο την εισβολή των ομοεθνών του στον Λίβανο, το ίδιο θα έκανε και σήμερα. Θα καταδίκαζε το έγκλημα. Θα καταδίκαζε το κράτος που αντί να γίνει η «χώρα της επαγγελίας», που οι σοσιαλιστές Εβραίοι του 19ου ονειρεύονταν, κατέληξε κατά ειρωνικό τρόπο να γίνει μία άτεγκτη πολεμική μηχανή, που σκοτώνει μικρά παιδιά...

Όσο για μας, μένουμε θεατές στο έγκλημα.

Συνηθίσαμε το θάνατο. Συνηθίσαμε το πρόσωπο του κτήνους. Συνηθίσαμε τα νεκρά παιδιά.

Τα ΜΜΕ παίζουν καλά το ρόλο της αποανθρωποποίησή μας…