Τεστ αντοχής

Κάθισε σε ένα τραπεζάκι στην άκρη του καφέ. Η ματιά του προσηλωμένη στο κινητό. Στο αυτί κολλημένα τα ακουστικά.

Έμοιαζε στέλεχος τράπεζας ή κάποιας μεγάλης εταιρείας, από εκείνες που σε θέλουν ερωτευμένο με τη δουλειά σου, αφοσιωμένο ολότελα.

Απέναντι του ένα ζευγάρι μιλούσε δυνατά και γελούσε. Η κοπέλα περισσότερο. Κάποιες φορές τρανταχτά. Τους έριξε δύο τρεις αυστηρές ματιές, αλλά δεν φάνηκαν εκείνοι να ταράζονται. Έμοιαζαν απορροφημένοι από τη μαγεία του γέλιου τους, δοσμένοι ολότελα στο μεθύσι μιας παράξενης εκστατικής χαράς.

Περίμενε υπομονετικά μήπως σταματήσει ο αχαλίνωτος οίστρος τους, αλλά μάταια. Απελπίστηκε με τη συμπεριφορά τους, σχεδόν αγανάκτησε. Σηκώθηκε απότομα, πήρε το τηλέφωνο, πήρε τα ακουστικά του, πορτοφόλι, τσάντα και έφυγε βιαστικά. Κάπου παραδίπλα θα έβρισκε οπωσδήποτε ένα καφέ πιο ήσυχο, πιο απόμερο χωρίς αυτή την ανεξέλεγκτη τέλος πάντων και μάλλον ενοχλητική υπερβολή των συναισθημάτων.