Τα προσφυγοπούλια δεν μένουν πια στο «Όνειρο»

Άνθρωποι με τα μικρά τους ανθρωπάκια.

Άνθρωποι-παιδιά κυνηγημένα από όλους.

Παιδιά κυνηγημένα πάντα και παντού.

Παιδιά που μέσα στους πολέμους και την προσφυγιά γεννήθηκαν.

Παιδιά που άλλο δεν έζησαν από ένα πάνω-κάτω κι εδώ κι εκεί και πουθενά.

Παιδιά δίχως στέγη, δίχως στέγαστρο.

Προσφυγοπούλια που 'ρθαν από τα ξένα, επαναλαμβανόμενα ξυπνά κάποιο χάραμα η Κυβέρνηση

και τα σέρνει στις διευθύνσεις Αλλοδαπών και την Πέτρου Ράλλη,

τα τρέχει να δείξουν τα χαρτιά τους,

τα αγγίζουν με γάντια και μάσκες φορούν μη κολλήσουν προσφυγίλα

κι από εκεί σε καταυλισμούς και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Παιδιά κουρασμένα που έπαψαν να διαμαρτύρονται και να ζητούν.

Άστεγα παιδιά, παιδιά των πολέμων και της φτώχειας,

παιδιά βασανισμένα, δίχως λύτρωση. Άστεγα.

Άστεγα παιδιά. Δίχως γη. Μια ζωή άστεγα.

Πολλά δεν ξέρουμε για τη ζωή τους

κι όμως όλα τα μάθαμε διαβάζοντας εκείνο το μικρό

που αποφάσισε να παραιτηθεί. Σύνδρομο παραίτησης.

Παιδιά που ανά πάσα στιγμή θα αποφασίσουν να μην ξαναξυπνήσουν αν και ζωντανά.

Παιδιά που κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια στα πάνω-κάτω που τους κάνουν.

Παιδιά απ' το Χαλέπι, τη Γάζα, την Ερυθραία, την Καμπούλ, τη Δαμασκό.

Παιδιά της Ροτζάβας, της Ροτζάβας παιδιά.

Πάνω-κάτω η Πατησίων που έλεγε κι η Γώγου. Πάνω-κάτω μια ζωή.

Παιδιά που τα πήραν σήμερα με τα όπλα τους στις ζώνες από το κλειστό ξενοδοχείο «Το Όνειρο» που είχαν βρει απάγκιο.

Παιδιά δίχως τα όνειρα, δίχως ελπίδα.

Παιδιά της κάθε Ροτζάβας, της κάθε Ροτζάβας παιδιά.