Στη ζωή υπάρχουν πάντα «δύο ορχήστρες χάλκινων οργάνων»: η μία είναι η στρατιωτική μπάντα που παίζει μια μουσική με απάνθρωπο και αδιάντροπο χαρακτήρα, ένα εμβατήριο, που ρυθμίζει το στρατιωτικό βήμα, και η άλλη, είναι μια ορχήστρα αισθησιακή, σαγηνευτική, ευαίσθητη κι ανθρώπινη.
Σήμερα, παίζει μόνο η καμουφλαρισμένη στρατιωτική μπάντα, ηχώντας τους βάρβαρους ήχους της.
Η ορχήστρα των χρωμάτων είναι κρυμένη στα προσφυγικά αντίσκηνα μαζί με τα πετροβολημένα παιδιά στα Βίλια, τα ξυλοκοπημένα στην Κόνιτσα, τα περιφρονημένα στη Σάμο, τα παιδιά με τα κυνηγημένα χαμόγελα...
