Τα απομεινάρια της Ιστορίας

Ο Ηλίας με έβαλε σε σκέψεις. Ψυχούλα, αγαπάει τους ανθρώπους, είναι ευκατάστατος και βάζει πάντα το χέρι στην τσέπη να βοηθήσει αναξιοπαθούντες... Αυτό δεν τον εμποδίζει να βγάζει πίκρα και παράπονο από το στόμα του για πολλούς συμπατριώτες μας. Τους ψέγει γι’ αυτό που τους ψέγετε και σεις: “Λαός που θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, οικογενειακές βεντέτες, οι περισσότεροι έλληνες όποτε τους παίρνει κλέβουν το Δημόσιο, ρουσφέτι και το κακό συναπάντημα!”. Έχει δίκιο; Ναι, έχει, έτσι ακριβώς είναι. Έχει άδικο; Ναι, όταν τους απορρίπτει σωρηδόν και φοράει το παλτό της μοναξιάς του, για να προστατέψει την αδιαμφισβήτητη ευαισθησία του.

 Από ότι διαβάζω και αντιλαμβάνομαι, συνειδητοποιώ ότι στο διάβα των αιώνων, από προ Χριστού έως το 1821 (2000 ολόκληρα χρόνια!) ήμασταν Έθνος χωρίς Κράτος, υπό την εξουσία Ρωμαίων, Βυζαντινών και Οθωμανών και μετά την απελευθέρωση από τον ξένο ζυγό, κάτω από τους “δικούς μας” κοτζαμπάσηδες. Για να προλάβω απορίες, θυμίζω ότι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (η ίδια ποτέ δεν αυτοτιτλοφορήθηκε “Βυζάντιο”) ήταν ελληνόφωνη και όχι ελληνική Αυτοκρατορία. Σημερινοί αμαθείς “καθαροί έλληνες” ταυτίζουν τους προγόνους τους (λες και έκαναν test DNA πηγαίνοντας πίσω καμμιά 90ριά γενιές) με την τότε high society της Κωνσταντινούπολης και με τα πρωτοξάδερφα του Αυτοκράτορα. Ξεχνούν ηθελημένα ή αγνοούν απλά ότι οι πρόγονοί τους (και οι δικοί μου σίγουρα)  ζούσαν σε άθλιες συνθήκες στην Ελλάδα της Καλαμάτας, της Αθήνας, της Κερασίτσας, της Κοζάνης, του Μπαϊσλαριού, της Αητοφωλιάς, του Ανήλιου και της Πετεινίτσας, ξεχασμένοι από θεό και ανθρώπους, κατά την ύστερη Αρχαιότητα και σε ολόκληρο τον Μεσαίωνα, πρώιμο, μέσο και ύστερο...

 Το DNA των προγόνων μας, δεν μπολιάστηκε ποτέ (έως και σήμερα ακόμη) με την έννοια του Κράτους–προστάτη, δεν γνώρισε ποτέ την έννοια ανταποδοτικότητα φόρων, δικαιοσύνη, ισοτιμία, δωρεάν Παιδεία, Υγεία και όλα τα σχετικά για τα οποία παλεύουμε εμείς οι απόγονοι ακόμη και σήμερα. Προφανώς μιλώ για την μεγάλη πλειοψηφία του Έθνους, τον λαό, καθώς οι προύχοντες, κοτζαμπάσηδες και λοιποί ταγοί ήταν πάντα πραγματικοί κοσμοπολίτες: υπηρετούσαν ανταποδοτικά και προσκυνημένα οποιονδήποτε είχε την εξουσία, ανεξαρτήτως γλώσσας, θρησκείας, χρώματος και καταγωγής...

 Είναι λοιπόν λογικό, ο Έλληνας να έχει μάθει όχι μόνο στο πετσί αλλά στον μυελό των οστών του ότι δεν ανήκει ισότιμα σε έναν κύκλο κοινών συμφερόντων όπου δίνει κομμάτι από τον κόπο του για το κοινό καλό και ο κύκλος τον ανταμείβει με παροχές για το  δικό του προσωπικό καλό. Απλά του παίρνουν και την ψυχή του, χωρίς αντιγύρισμα. Έμαθε ότι χειροπιαστή παροχή είναι μόνο ότι κλέψει από αυτόν που τον κλέβει: την Εξουσία των από πάνω. Έμαθε να αντικαθιστά το ανάλγητο προς αυτόν Κράτος, με την αυτοδικία. Τρανή απόδειξη η βεντέτα, αυτή η παρεξηγημένη. Πιστέψτε με (χωρίς να συμφωνώ βέβαια με τις ακρότητές της, εγώ σήμερα ο ασφαλής και βολεμένος), η βεντέτα ήταν ο μόνος τρόπος να μαζευτεί κάπως ο ισχυρός. Όταν κράτος, δικαιοσύνη, εκκλησία, στρατός και χωροφυλακή ήταν με τον ισχυρό, ο μόνος φόβος που είχε ο τελευταίος ήταν ο όρκος που έβαζε η χήρα να δώσει ο γιός, ότι κάπου, κάπως, κάποτε, θα έσφαζε τον φονιά του πατέρα του. Αυτό μόνο τρόμαζε και συμμάζευε κάπως τους δυνάστες.

Πολλοί εξελίχθηκαν (;) ζωωδώς και ενστικτωδώς φοβικοί απέναντι στους Άλλους και εχθρικοί σε κάθε τι το καινούργιο. Θυμίζουν την εξαιρετικά εχθρική στάση των απομονωμένων φυλών στις ζούγκλες και στα νησιά του Ινδικού απέναντι στους επισκέπτες κάθε είδους (αυτό έχει εξηγηθεί δαρβινικά ως ενστικτώδης αντίδραση και αυτοπροστασία, καθώς ο οργανισμός τους δεν είχε αντισώματα στα νέα άγνωστα μικρόβια). Αντίστοιχα, αυτό το κομμάτι του πληθυσμού έχει συνηθίσει να επιζεί δουλικά, σιωπηλά, για τις minimum θερμίδες και έστω και εάν το χέρι που του τείνεις είναι για να βελτιώσει την κατάστασή του, εισπράττεις άρνηση καθώς η νέα θέση είναι αγεωγράφητα πέλαγα...

 Οι αιώνες περνούν και διαφοροποιούμαστε συνεχώς μεταξύ μας. Πολλοί πέταξαν από πάνω τους την δουλοπρέπεια του ραγιά και ανέδειξαν τον Έλληνα της επανάστασης, της δημοκρατίας, της ελπίδας και του μέλλοντος και άλλοι επιβιώνουν αξιοπρεπώς. Τέλος αρκετοί, ακόμη και σήμερα, παραμένουν παραπροϊόντα αυτού του δύσκολου παρελθόντος για να μας το θυμίζουν. Σύνθημά τους: “καλύτερα στην στρούγκα με βοσκό και σίγουρο σανό, παρά αδέσποτοι και με λύκους (μετανάστες, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους, χειραφετημένες γυναίκες, βιβλία και μουσουλμάνους)”...

 Δικαιολογώ τους τελευταίους; Σε καμμία περίπτωση! Τους απεχθάνομαι! Απλά πιστεύω ότι η γνώση και η κατανόηση του “γιατί” είναι η θεμελιώδης προϋπόθεση για να τους αντιμετωπίσω με το δυνατότερο όπλο που υπάρχει, την Παιδεία, αν όχι των ίδιων, τουλάχιστον των παιδιών τους.

 *Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Ακτινοφυσικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας και του Ιατρικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας