Τα ανθρώπινα δικαιώματα

Η γιαγιά της η Σοφιά, έχει πεθάνει χρόνια. Παραμένει όμως η εικόνα των δεμένων χοντροκομμένων χεριών της, ζευγαρωμένων μόνιμα, σε μια στάση που μιλάει. Μάλλον φωνάζει: «Απόκαμα γιε! Όχι άλλο!». Δεν είναι μια μοιρολατρική στάση, ούτε καν μια στάση απελπισίας. Είναι μονάχα η τελική σημειολογία ενός γενναίου ανθρώπου, που η ζωή, μόνο αυτή την επιλογή του φύλαξε στα τελευταία.

Τα ζεστά της χέρια με τα δάχτυλα λουκάνικα, όπως τα εγγόνια, την πειράζανε μικρά, δεν ανήκαν σε κάναν άνθρωπο μπάνταλο και λιπαρό από το καθισιό. Ήταν έτσι, γιατί ήταν χέρια «αργασμένα», όπως με περισυλλογή, και όχι περηφάνια, σαν που θα άρμοζε, διακήρυσσε και η ίδια! Ήταν χέρια που είχαν δουλέψει πολύ, είχαν κουναρίσει κι αναθρέψει πέντε παιδιά του θεού, και κάνα δυο που τα ’βρε έτοιμα του αντρός της. Χέρια που κονόμησαν σοδειά, θερίσανε, τρυγήσανε, δουλέψανε στον αργαλειό, φροντίσανε ζωντανά, και το σπουδαιότερο. Φυλάξανε Θερμοπύλες. Όποτε έλαχε στη ζωή. Και της έλαχε συχνά αυτός ο ρόλος. Γιατί κατά κάποιον τρόπο, τον επέλεγε αυτή η ίδια.

Στη Σοφιά δεν άρμοζε ο φόβος. Ούτε η κλάψα. Το κλάμα ναι! Της έτυχε κληρονομιά ως τα στερνά της. Ας έκανε κι αλλιώς! Άλλο όμως το ένα κι άλλο το άλλο.

Σαν ήτανε πολύ μικρή, και η Σοφιά πλέον πολύ μεγάλη για ν’ ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο πέρα από θύμησες πικρές, ξαπόσταινε στην ζεστασιά αυτών των δουλεμένων χεριών. Και μαζί με τα βαθιά της χουλητά, απολάμβανε και τη θυμοσοφία της. Που ξεπηδούσε ξαφνικά, κι από κεί που δεν το περίμενες!

Παιδί λοιπόν αυτή -ξεφτέρι στις εκθέσεις!- φτάνει τρεχάτη ένα απόγιομα, να της φέρει τα νέα!

«Τα ’μαθες γιαγιά; Μας βάλανε στο σχολείο διαγωνισμό για τον ΟΗΕ! Και την Ουνέσκο!»

« Για ξήγα τα ελληνικά!» Της κάνει με ύφος.

«Δεν ξέρεις τον ΟΗΕ καλέ!» της αντιλέγει γελώντας. Κι έπιασε να της εξηγεί, με παιδικό στόμφο: «ΟΗΕ: Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Ιδρύθηκε το 1945, μετά από τη λήξη του πολέμου, με στόχο την παγκόσμια ειρήνη, μέσα από την επικοινωνία των λαών, των οποίων οι κυβερνήσεις έχουν συνάψει πολλές συμβάσεις για έναν κόσμο, ασφαλέστερο και υγιέστερο, που θα προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες και δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους! Το παρακλάδι του η Ουνέσκο, που ιδρύθηκε το1947…»

«Καλός παπαγάλος είσαι και του λόγου σου!» Την αντέκοψε η Σοφιά. Όχι με θυμό. Με πίκρα. Και εξαιτίας ακριβώς αυτής της πίκρας, και κείνη, δεν το πήρε στραβά. Παρά την άφησε να συνεχίσει.

«Πότε είπες ότι τα φτιάξανε τα… συμβούλια;»

«Το 1945! Και την ουνέσκο, το…»

«Μάρτη του σαρανταεννιά, μου φέρανε το μαντάτο για τον Πανταζή! Το καλύτερό μου παιδί. Το άθαφτο. Το άκλαυτο. Για πες στο δάσκαλό σου, αυτόνε δεν τόνε έπιανε μέσα το συμβούλιο;»

Κι’ ύστερα με φωνή πιο κάλμα. Πιο σταθερή.

«Τίποτε δε θα πεις! Και κοίτα να γράψεις καλά στα χαρτιά! Χαρτιά είναι εξάλλου…»

Κι επειδή την είδε ότι το πήρε βαριά, την άρχισε στα χαϊδολογήματα.

«Άκου βαϊζούλα μου. Αυτό θα στο ειπεί η γιαγιά αλλά εσύ δεν θα το μολογήσεις πουθενά! Κράτα το για σένα. Εφτούνα που μου λες πως κάνουνε τα κράτη, είναι όλα σκευωρία. Πώς το λένε! Κατόπιν εορτής! Πρώτα στήνουνε πολέμους και μετά δήθεν τα μαζεύουμε με οηέδες. Ξέρεις πώς το λέμε αυτό χωριάτικα; Σε χέζω και σε σκουπίζω! Αλλά εσύ τσιμουδιά. Μιλήσαν κι άλλοι… Και φυλάνε τη γης…»

…………………………………………………………………………….

Στις 12 Οκτωβρίου 2017, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους για αποχώρηση από τον οργανισμό, η οποία αναμένεται να πραγματοποιηθεί επίσημα στις 31 Δεκεμβρίου 2018.

 Σκεφτόταν, τι θα έλεγε η Σοφιά γι αυτό…

 Λεξιλόγιο

«Απόκαμα γιε! Όχι άλλο!»: Έκφραση βαθιάς απογοήτευσης.

Άνθρωπος μπάνταλος: Άνθρωπος βαρύς, ατσούμπαλος, συνήθως παχύσαρκος.

Χέρια αργασμένα: Χέρια δουλεμένα, ταλαιπωρημένα

Κουναρίζω: Μεγαλώνω παιδιά

Χουλητά: Αναστεναγμοί

Βάιζα: Κοριτσάκι