Τέλος χρόνου

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα/ Κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει   Γιάννης Ρίτσος

 Αντιγράφω από το tvxs που το ανέσυρε από το inkomotini που ανέβασε την ανάρτηση του ιδιωτικού υπαλλήλου Ευθύμη Παιδαράκη και αφορά περιστατικό αποκοπής ρεύματος. Ξέρεις, εκεί που η άβυσσος των θηρίων ξεχειλίζει από παντού και ξεσκίζει τα σωθικά.

 Λέει λοιπόν ο κ. Παιδαράκης: «Την αξιοπρέπεια των ανθρώπων δεν την ποδοπατάμε… Τη ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ! Εντολή αποκοπής ρεύματος σε κάποιον οικισμό του νομού μας. Αφού έφτασα στον μετρητή και ξεκίνησα τη διαδικασία έρχεται ο ιδιοκτήτης του σπιτιού με σκυμμένο το κεφάλι και μου λέει σχεδόν ψιθυριστά: ‘’σε παρακαλώ κάνε υπομονή μια ώρα και μετά έλα κοψ’ το. Αυτή την ώρα κάνει το παιδί μου μάθημα μαθηματικών, σε παρακαλώ έλα λίγο αργότερα…’’ Σειρά  μου τώρα να σκύψω το κεφάλι και να ντρέπομαι να τον κοιτάξω».

 Δύο σκυμμένα κεφάλια. Ο απέραντος λαός των λυπημένων. Η λυγισμένη αξιοπρέπεια που πασχίζει να κρατηθεί για να μην πνιγεί μέσα στα ίδια της τα δάκρυα.  Οι διπλανοί της ίδιας ανάγκης που μάζεψαν τα απαραίτητα για να αποφευχθεί – προς το παρόν – η αποκοπή ρεύματος, η αποκοπή της ελπίδας, η αποκοπή της ανθρωπιάς. Αυτοί ντρέπονται. Αυτοί πολεμούν.

Και από δίπλα τα τέρατα «με τη λαστιχένια συνείδησης και τους ατσάλινους αγκώνες, όπως λέει ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ. «Οι καρχαρίες που κολυμπούν στον ωκεανό των δακρύων».

Ποιος απ’ αυτούς να ντραπεί; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που το κόμμα του χρωστάει 350 εκατ., ο ίδιος ένα σκασμό από προσωπικά δάνεια και φέρνει τον πτωχευτικό νόμο μέσα στις φριχτές οικονομικές συνθήκες της πανδημίας. Ποιος να ντραπεί; Ο Σταϊκούρας που θεωρεί αυτόν τον πατέρα στρατηγικό κακοπληρωτή (ίσως όχι τον συγκεκριμένο) και του παίρνει το σπίτι για μερικές χιλιάδες;

 Ποιος να ντραπεί; Ο τέως υπουργός παιδείας με τα συγχαρητήρια στο μεγαλείο της ιδιωτικής εκπαίδευσης που το φως της δεν σβήνει ποτέ; Ο Πισσαρίδης με την φρικώδη έκθεση ιδεών του ή ο Άδωνις που πανηγυρίζει για τους νεκρούς των άλλων (λέγοντας κι εδώ ψέματα). Ποιος να ντραπεί; Και ποιος να σταθεί μπροστά σ’ αυτόν τον πατέρα; Μήπως η Κεραμέως με το παγουρίνο και το κομποσκοίνι; Ή αυτοί που χαρίζουν δισεκατομμύρια σ’ αυτούς που άρπαξαν σε δάνεια τα λεφτά από την ζωή όλων εκείνων που παρακαλούν για μια ώρα ακόμα με ρεύμα.

Αυτό είναι το αληθινό ηλεκτροσόκ. Το οποίο μας επιβάλλουν οι αρνητές της αλήθειας και οι μπουκωμένοι αρνητές της πληροφορίας, οι τρισχειρότεροι από τους αρνητές της μάσκας.

 «Σε παρακαλώ…» Αυτή η άκρα ταπείνωση. Αυτό το «στρεβλό σχήμα της παράκλησης» εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει η ελευθερία της αγάπης και όχι η χαμέρπεια κα η περιφρόνηση των ισχυρών. Ως πότε; Ως πότε ένα παιδί θα βουλιάζει στο μαύρο σκοτάδι της ψυχής τους; Ως πότε θα κερδίζουν από το μαύρο παιδί, από τον μαύρο πατέρα και θα χαίρονται;

Πολύ φοβάμαι ότι για πολλά χρόνια (και όχι απλώς για πολλή ώρα όπως λέει ο Νίτσε), κοιτάξαμε την άβυσσο και τώρα η άβυσσος κοιτάζει εμάς. Κατάματα. Με θράσος. Με προπέτεια. Με όλη την γελοιότητα και την βλακεία της φρίκης. Χωρίς να φοβάται και χωρίς να ντρέπεται.

Τέλος χρόνου. Έτσι κι αλλιώς ο Τέσλα πέθανε πολλές φορές κι ακόμα πεθαίνει. Ζήτω ο Έντισον.

 Υ.Γ. Αναζητήστε και διαβάστε την ιστορία του μεγάλου Νίκολα Τέσλα (1856-1943) και τι ήθελε για την δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια. Ένας μεγάλος επαναστάτης από τους πολλούς που ηττήθηκαν στον καιρό τους και ακόμα ηττώνται. Γιατί βέβαια τέτοιοι άνθρωποι ποτέ δεν ηττώνται οριστικά. Η ήττα τους είναι απλώς μια νίκη που καθυστερεί.