Σχόλιο (με αφορμή την ημέρα της ποίησης)

Οι ποιητές δεν πρέπει να δείχνουν το πρόσωπό τους

Ν΄ αποκαλύπτουν  την παιδική αμηχανία τους

Πρέπει να είναι άλλοι με τους άλλους

Και επίμονα ίδιοι με τον εαυτό τους.

Οι ποιητές πρέπει να κρύβονται πίσω από πόρτες

Πάντα όρθιοι μέσα στην ομιχλώδη απελπισία τους

Κρυφά να υποσκάπτουν τα πατώματα

Της διαφυγής μας τη σήραγγα.

Οι ποιητές πρέπει να αγαπούν τη νύχτα τη βαθιά

Σκιές της πόλης να εξαϋλώνονται χωρίς ενοχή

Δίπλα στους ανύποπτους διαβάτες να ψιθυρίζουν

Στίχους θλιμμένους της αγρύπνιας τους.

Οι ποιητές δεν πρέπει να διαβάζουν τα ποιήματά τους

Τη φωνή τους να ακούν νικημένη από τον χρόνο

Ενώ επιδιώκουν την αιωνιότητα, την ευγενή

Των λέξεων  επιβράδυνση.

Πάντα νέοι να φαντασιώνονται τα μέλλοντα

Ποτάμια ρέοντα να παρασύρουν τα συμβάντα

Μ΄ ένα αεράκι που αφήνουν οι λέξεις

Καθώς ταξιδεύουν από τα βάθη της μήτρας

Στα μάτια και τα χείλη όσων σιωπούν

Να αναπαύονται.