ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ- ΚΤΗΜΑ ΘΩΜΑ ΚΟΡΟΒΙΝΗ ΣΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΔΙΑ ΠΑΓΑΣΗΤΙΚΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 7 ΙΟΥΛΙΟΥ 2023
Αφιερωμένη στη μνήμη της Αίγλης Δημόγλου και του Γιάννη Κουτή, δύο σημαντικών ανθρώπων του πολιτισμού της Μαγνησίας, που απρόσμενα χάθηκαν πρόσφατα, είναι η φετινή Συνάντηση Λογοτεχνίας και Μουσικής που θα πραγματοποιηθεί και φέτος στο Κτήμα Θωμά Κοροβίνη στα Πλατανίδια την Παρασκευή, 7 Ιουλίου 2023, στις 8.30 το βράδυ με διπλό δρώμενο.
Η Συνάντηση Λογοτεχνίας και Μουσικής που πραγματοποιείται κατά παράδοση από το 2010 περιλαμβάνει δύο εκδηλώσεις :
Σύντομη παρουσίαση του μυθιστορήματος «Μπέμπης» του Θωμά Κοροβίνη – για τον δοξασμένο μουσικό του Πειραιά Δημήτρη Στεργίου ή Μπέμπη με εισηγητές τους συγγραφείς –φιλολόγους Κώστα Ακρίβο και Εύη Κουτρουμπάκη.
Θα ακολουθήσει πρωτότυπο μουσικοποιητικό καλλιτεχνικό πρόγραμμα διαρκείας δυόμιση ωρών με τίτλο «Ποίηση και αλητεία», το οποίο περιλαμβάνει ανάγνωση λυρικής και μαχητικής ποίησης του Θωμά Κοροβίνη από τον ίδιο, πλαισιωμένη με δικά του και άλλα τραγούδια και μουσικές από τρείς εξαιρετικούς νέους μουσικούς, τον Βαγγέλη Βραχνό, κοντραμπάσο, τον Περικλή Βραχνό, βιολί-κιθάρα και τον Αλέκο Τσολάκη, μπουζούκι-φωνή. Η ξεχωριστή αυτή η εκδήλωση έχει δοκιμαστεί επαναληπτικά σε μπουάτ με ενθουσιώδη πρόσληψη από τους ακροατές της. Την εκδήλωση θα συντονίσει η δημοσιογράφος Ρωσσάνα Πώποτα.
Σημειώνεται ότι λόγω αντικειμενικών δυσχερειών που προέκυψαν στους προγραμματισμένους συνδιοργανωτές που αναλάμβαναν διαδικαστικά θέματα όσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση θα πρέπει να έχουν μαζί τους καθίσματα και να έχουν μεριμνήσει για την προμήθεια ποτών και ελαφρού φαγητού. Υπενθυμίζεται τέλος ότι το Κτήμα του Θωμά Κοροβίνη βρίσκεται 12 χιλιόμετρα απ’ τον Βόλο, στα Πλατανίδια, στον κεντρικό δρόμο προς την παραλία.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Αρχαιόθεν είναι πολύσημη η έννοια της αλητείας. «Ως όναρ ημερόφαντον αλαίνει»(σαν όνειρο καταμεσήμερο πλανιέται) λέει κάπου ο Αισχύλος. Διαχρονικοί λοιπόν οι αλανιάρηδες και οι αλανιάρες, οι πλάνητες της οικουμενικής αλάνας, ελευθεριακοί στον έρωτα, αντικομφορμιστές στον τρόπο ζωής, στο φέρεσθαι και στο ενδύεσθαι, συνήθως δακτυλοδεικτούμενοι ακριβώς γι’ αυτή την στάση που συχνά τους οδηγούσε να ισορροπούν στην κόψη του ξυραφιού, πιο συχνά ακόμη να τσακίζονται πάνω στα καλά τους νιάτα. Στην κλασική Αθήνα ονόμαζαν αλήτες και τους επαίτες, τους, φυλακόβιους, τους εξόριστους. Εμείς αγαπάμε όχι την ζοφερή και απάνθρωπη πλευρά της αλητείας, την ξέφρενη αληταμπουρία, τον ανθρωποβόρο τυχοδιωκτισμό, τον βίαιο τραμπουκισμό, ούτε την αληταρία της πολιτικής, των σκοτεινών γραφείων και των απρόσιτων σαλονιών. Αλλά την πολυδαίδαλη διαδρομή καθενός προς την δική του Ιθάκη με το ακριβό κόστος του ρίσκου της προσωπικής επιλογής, του «ανοιχτού δρόμου» κόντρα στο ρεύμα, τους «νέους με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του Οδυσσέα Ελύτη που κι ο ίδιος βαφτίστηκε με ποιητικό ψευδώνυμο παρωδώντας το «αλήτης», αυτό που οι ποιητές ονόμασαν «αλήτις μοίρα» και «αλήτης δρόμος», το «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα» του Τσιτσάνη, και το «περιλανώμενη ζωή, περιπλανώμενο κορμί» του ιδίου, τους ατέλειωτους «ωραίους και γενναίους αλήτες», σαν τα αγόρια και τα κορίτσια που ανταμώσαμε σε μονοπάτια της προσωπικής μας περιπλάνησης, και την εκλεκτή αλητεία της τέχνης και της ιστορίας, περιπτώσεις όπως ο Ρεμπώ και ο Μπωντλαίρ, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, η Φρίντα Κάλο και η Τζόις Μανσούρ, ο Μπουκόφσκι και ο Μπάροουζ, ο Θεόφιλος και ο Χαλεπάς, η Μπίλλυ Χόλινταιη και η Τζάνις Τζόπλιν, η Κατερίνα Γώγου και ο Νικόλας Άσιμος, ο Παζολίνι και ο Ζενέ, ο Λαπαθιώτης και ο Παπανικολάου, ο Τζακ Κέρουακ και ο Άλεν Γκίνζμπεργκ, ο Βαμβακάρης και ο Μπάτης, ο Τζίμμυ Χέντριξ και ο Τζωρτζ Μπεστ, η Μπέλλου και η Πολυδούρη, όλους εκείνους τους πλάνητες που καμιά επισημότητα δεν τους άγγιξε και καμιά περγαμηνή δόξας ή συσσώρευση πλούτου δεν ράγισε την αυθεντικότητά τους. Αυτούς που ακολουθώντας δρόμους λοξούς ο ανθρωπισμός και οι περιπλανήσεις τους ενδυνάμωσαν την ουσία της υπόστασής τους και ενίσχυσαν το κύρος τους.
Γιατί την ψυχή τους την όριζε η πηγαία και ισοβίως άσβεστη φλόγα ζωής και αγάπης προς τον συνάνθρωπο
και η λατρεία της τέχνης τους που υπηρέτησαν με γνήσιο πάθος.
