Στόχος...

«Ο εαυτός σου είναι το τίμημα για όλα όσα θέλεις»

Μπένχαμιν Πράδο

Λοιπόν, δώσε βάση, γιατί θα τα πω μόνο μια φορά και «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω». Σημείωνε.

Πρώτον: Διαλέγουμε τον στόχο και του αποσπάμε την προσοχή. Η τεχνική είναι απλή σ’ αυτό το στάδιο, το βομβαρδίζουμε με συνεχόμενους αντιπερισπασμούς και ασήμαντες πληροφορίες.

Δεύτερον: Δημιουργούμε προβλήματα και μετά, ως από μηχανής Θεοί, προσφέρουμε λύσεις. Δες πως πάει: «πρόβλημα – αντίδραση – λύση». Είναι αρκετά απλό, φαντάζομαι, ακόμα και για κάποιον με τις δικές σου περιορισμένες, νοητικές δυνατότητες.

Τρίτον: Η στρατηγική είναι απλή, στα-δι-α-κή ε-φαρ-μο-γή. Κατανοητό; Όχι βιασύνες και σπασμωδικές κινήσεις.

Τέταρτον: Την προσοχή σου λίγο, στρατηγική της αναβολής. Ο στόχος πρέπει να έχει περισσότερο χρόνο να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχθεί με παραίτηση, παθητικά, όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου. Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει για το βάτραχο στο καζάνι. Αν δεν έχεις ακουστά, ψάξ’ το, άσκηση για το σπίτι.

Πέμπτον: Απευθύνεις τον λόγο στον στόχο σαν να είναι στην παιδική ηλικία. Τι κοιτάς έτσι; Τι δεν κατάλαβες; Πιο λιανά δεν γίνεται.

Έκτον: Υπερθερμαίνεις το συναίσθημα. Γιατί; Μα για να βραχυκυκλώσεις τη λογική ανάλυση και την κριτική σκέψη. Εδώ θέλει μαεστρία, φιλαράκι, ταλέντο, όχι αστεία. Είναι σημαντικό το στάδιο, γιατί ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και, άπαξ κι η πόρτα ανοίξει, μπαίνεις στο περιβόλι και φυτεύεις. Φυτεύεις αβέρτα, ό,τι γουστάρεις: ιδέες, επιθυμίες, φόβους, καταναγκασμούς ή και την ποδηγέτηση για ορισμένες συμπεριφορές, αυτές που εσύ διαλέγεις.

Έβδομον: Καθόλου δύσκολο -αν πετύχει το προηγούμενο στάδιο- να διατηρήσεις τον στόχο στην άγνοια και στη μετριότητα.

Όγδοον: Αφού συντηρείς το σκοτάδι στο χώρο, δεν μπορεί να θέλει πολύ κόπο να ενθαρρύνεις τον στόχο να είναι ικανοποιημένος με τη μετριότητά του. Ψιθύρισέ του και το «ίσως το φως θα ’ναι μια νέα τυραννία…», να δεις που πάντα πιάνει. Δεν θα του κόψει ότι το φως είναι πάντα δωρεάν, για το σκοτάδι θα θελήσει να πληρώσει.

Ένατον: Μην τα σκατώσεις τώρα. Είσαι ένα βήμα μόλις πριν το τέλος. Ενισχύεις την αυτοενοχή. Αν καταφέρεις μάλιστα να ωθήσεις τον στόχο προς μια γενικευμένη και καθολική κατάθλιψη, είσαι μόλις μια ανάσα απ’ το τέρμα. Απόρροια της κατάθλιψης, είναι η αναστολή της δράσης, η παράλυση.

Δέκατον: Τα κατάφερες, φιλάρα, και μπράβο σου, τώρα ο στόχος είναι μαριονέτα, κούνα τα σκοινιά και κοίτα πως χορεύει, σαν φασουλής.

Το σύστημα είναι αλάνθαστο, γιατί το σύστημα γνωρίζει καλύτερα τα άτομα απ’ όσο γνωρίζουν αυτά τους εαυτούς τους… Τέλειο; Είπατε κάτι;  

Τώρα, μετά από όλα αυτά, μπορείς εσύ να μου εξηγήσεις, γιατί έχω αυτή τη γαμημένη αίσθηση, ότι η εξίσωση ήταν λυμένη από πριν και με περίμενε να βάλω από κάτω φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου, μη νιώθοντας καν πως είμαι πλαστογράφος; Σαν να ’ταν η ορχήστρα κουρδισμένη και δασκαλεμένη από πριν. Οι μουσικοί τυφλοί, απ’ έξω παίζαν το κομμάτι, με το βλέμμα στο κενό και ‘γω που νόμιζα, πως διηύθυνα, δεν ήμουν τίποτα άλλο, από μια θλιβερή μαριονέτα που τα νήματά της κινούσε ο στόχος μου, με την ακαταμάχητη αδράνειά του.

Όχι, όχι, όχι… ποτέ δε θα δεχθώ ότι το σύστημα είχε λάθος. Ήταν τέλειο. Απλά τέλειο. Μα πάλι, όλους αυτούς τους μήνες, δεν μου το βγάζεις απ’ το μυαλό, πως κάποιος μ’ είχε βάλει στόχο.