Στυλιάρι ή διαβατήριο;

Είσαι ας πούμε 20 - 50 ετών, παρακολουθείς αυτές τις ημέρες λίγο τηλεόραση, λίγο φβ, λίγο ειδησεογραφικά sites.
Βλέπεις ανείπωτο πόνο, καταστροφές, νεκρούς, ολιγωρίες, μπάχαλο, κοράκια, σπέκουλα, ψέματα, μισές αλήθειες, λάσπη, επικοινωνιακή σύληση νεκρών, επικοινωνιακές παπαριές, επιτελικές διαχειρίσεις ίματζ πολιτικών, πιγκ-πογκ ευθυνών, γραφειοκρατική ανεπάρκεια, αυθαιρεσίες δεκαετιών, καρδούλες, φατσούλες που δακρύζουν, έλεος, αμήν, εικονοστάσια, ποιμένες να ασχημονούν, άσχημους να ποιμενίζουν, καμία παραίτηση πουθενά και μέσα στον χαμό και την θλίψη, ναζί να μαχαιρώνουν στην Θεσσαλονίκη μετανάστες, μουλαράδες στην Σαντορίνη να ξυλοκοπούν διαδηλωτές υπέρ των ταλαίπωρων ζώων, ορειβάτη στην Κρήτη να ανασύρει σκυλάκι από γκρεμό που κάποιος "ξεφορτώθηκε" σε δεμένη σακούλα, άλλος να βάζει αγγελία για αγορά στα καμένα, άλλη να καταριέται που της κάηκε ο σοβάς της βίλας ενώ η πισίνα της παρέμεινε γεμάτη νερό, νάζουλες να πλιατσικολογούν στο πεδίο του θανάτου με τους νεκρούς ακόμη άταφους, καλλιτέχνες και τηλεπερσόνες να "συμπάσχουν".
Σκέφτεσαι πως οι μεν κάτω των 20 ακόμη δεν ξέρουν, οι δε πάνω των 50 είναι οι περισσότεροι "εγκλωβισμένοι" ή παραιτημένοι.
Ενστικτωδώς κοιτάς μια το στυλιάρι δίπλα στα εργαλεία σου και μια το διαβατήριό σου κι αναρωτιέσαι αν το κύμα αλληλεγγύης και βοήθειας στους πληγέντες είναι πλέον αρκετό για να ανασαίνεις έστω και λίγο, αλλά και τι να επιλέξεις τελικά από τα δύο.
(με αφορμή κουβέντες φίλων)...