Στρουθοκαμηλισμός

Ο ίδιος ο όρος "ανθρωπιστική ρητορεία" κρύβει μέσα του κάτι το επικίνδυνο. Όποιος μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα χαρακτηρίζεται ουτοπιστής, τα λόγια του ανεδαφικά που στερούνται ρεαλισμού.

Αν ρεαλισμός σημαίνει "αποδέχομαι την αδικία και σφυρίζω αδιάφορα, βαφτίζω το βούρκο λίμνη ", είναι τιμή μου να με χαρακτηρίζουν αιθεροβάμονα. Αποδέχομαι τον χαρακτηρισμό και ανταποδίδω:
"Εσύ πότε προσπάθησες τελευταία φορά να βαδίσεις στα σύννεφα;" 
Θ' αρχίσω να το λέω σε όλους εκείνους που με κοιτούν με την υπεροψία του αυτάρεσκου κάθε που ανοίγω το στόμα μου.
...
Ανθρωπιστική ρητορεία είχε χαρακτηρίσει σχολιαστής κρυμμένος πίσω από ψευδώνυμο ένα κείμενο που είχα δημοσιεύσει πριν από χρόνια στο alfavita για το δικαίωμα των μεταναστών να λέγονται άνθρωποι.

Κι αν το θυμήθηκα, είναι που προσπαθώ να χωρέσω στο μυαλό μου τις σκηνές που εκτυλίχθηκαν στη Μυτιλήνη μα κυρίως αυτό το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα "Δεν είμαστε φασίστες. Την πατρίδα μας υπερασπιζόμαστε."

Και το χειρότερο. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή. Από όλους εμάς που η καμπή της ιστορίας μας ευνοεί για την ώρα και δε μας έχει ρίξει στα σαγόνια του πολέμου. Από μια Ευρώπη που βαυκαλίζεται να πιστεύει πως τα ποτάμια των απεγνωσμένων ανακόπτονται με συρματοπλέγματα. Μια στρουθοκάμηλος που χώνει στην άμμο το κεφάλι της και χαριεντίζεται με ψεύτικα χαμόγελα. Θεόκουφη και θεόστραβη.