Στη μνήμη του Γιάννη Μπανιά

Επτά χρόνια έχουν πια περάσει απ’ τη βραδιά που ο Γιάννης Μπανιάς έχασε στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού την τελευταία μάχη που έδωσε. Στις 31 Μαρτίου του 2012 τον αποχαιρετήσαμε στο Πρώτο Νεκροταφείο.

Αν και μαθημένος από μικρός να παλεύει,

με επιμονή, μεθοδικότητα και αντοχή να βρίσκει το νήμα της συνέχειας -ακόμη κι εκεί που όλα έμοιαζαν απίθανα κι ακατόρθωτα-

αυτή η τελευταία του μάχη ήταν άνιση.

Νομοτελειακά.

Κι αν ο βιολογικός κύκλος της ζωής δεν ήταν αναπόδραστη νομοτέλεια, ο Γιάννης θα ήταν ακόμη εδώ να παλεύει. Για σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο, με ελευθερία, δημοκρατία κι αυτοδιαχείριση. Να μπαίνει μπροστά και να παλεύει ν’ αλλάξει τον κόσμο. Τέτοιο πείσμα είχε, από τέτοιο μέταλλο ήταν φτιαγμένος.

Μια Εμβληματική Πολιτική Προσωπικότητα της Ανανεωτικής Αριστεράς, ένας Εξαιρετικός Άνθρωπος, που είχα την Τύχη, τη Χαρά και την Τιμή να μοιραστώ μαζί του πολιτικές, κοινωνικές και προσωπικές στιγμές. Που όλες μπαίνανε μέσα μου ως προσωπικές. Έτσι, στη μνήμη του, ένιωσα πραγματική ανάγκη κι υποχρέωση να προσπαθήσω να σκιαγραφήσω αδρά, ξανά, τη διαδρομή και την προσωπικότητα του. Με αγωνία να μην τον καπηλευθώ, με αγωνία να μην χρησιμοποιηθούν αυτά που γράφω προς καμιά κατεύθυνση. Κι αυτή μου η αγωνία επιτείνεται καθώς -για μια ακόμη φορά- στην Αριστερά, δυστυχώς, τους δράκους τους ψάχνουμε  στους όμορους, κοντά μας …

Εμείς, όχι ο Μπανιάς. Ο Μπανιάς συνέθετε, διαλεγόταν και συνέθετε.

Επειδή ήταν ένας πολιτικός που διέθετε αναλυτική πολιτική σκέψη και διορατικότητα, ουσιαστικά ευγενής και προσηνής με τους κάθε λογής αντιπάλους, χωρίς δογματισμούς, με εμπιστοσύνη στην άποψή του και στη διαλεκτική, μακριά από άκοπους και εύπεπτους αφορισμούς και χρηστικές περιχαρακώσεις.

Ζυμωμένος με τα κομμουνιστικά ιδεώδη, θεωρούσε -ταυτόχρονα- απαραίτητα την ανανέωση και τον εκδημοκρατισμό του κομμουνιστικού κινήματος και την ενότητα και κοινή δράση της ευρύτερης Αριστεράς. Διόλου φοβικός απέναντι στις προγραμματικές συνεργασίες και στις διευρύνσεις του ιδεολογικού ορίζοντα της Αριστεράς και ταυτόχρονα σε διαρκή επαγρύπνηση για το ιδεολογικό της πρόσημο, πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς το 2001, τον πρόδρομο, το εφαλτήριο, τον κρίσιμο πολιτικό χώρο για την μετέπειτα  δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γιάννης Μπανιάς, παντού όπου η Αριστερά έδινε τις μάχες της, είτε στο ιδεολογικό, είτε στο πολιτικό, είτε  στο κοινωνικό πεδίο της ζωής «δήλωνε παρών» με έναν πολύ διακριτό τρόπο.

Απ’ τα μαθητικά του χρόνια στο νεολαιίστικο κίνημα για το «Κυπριακό», την απέλασή του απ’ την Αυστρία στα φοιτητικά του χρόνια εξαιτίας της ένταξής του στο παράνομο τότε Κομμουνιστικό Κόμμα, τον αντιδικτατορικό αγώνα, τα βασανιστήρια και την εξορία, τις Ευρωπορείες, τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, τις κινηματικές διεκδικήσεις, τις εκλογικές αναμετρήσεις, τη Βουλή, την κομματική ζωή με την τοποθέτησή του στην ανανεωτική πλευρά, στη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος το ’68, τη συμμετοχή του στην «Κίνηση των 77» στη μεταπολίτευση και κατόπιν στο ΚΚΕ Εσωτερικού, τη μάχη που έδωσε να μείνει το «Κ» στον τίτλο του κόμματος στη διάσπαση του ’87 και την ίδρυση αρχικά του ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά και στη συνέχεια της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς, ευρωκομμουνιστής με σαφέστατο αριστερό προσανατολισμό, αρνούμενος να παραχωρήσει τις κομμουνιστικές αρχές και αξίες αποκλειστικά στη δογματική εκδοχή του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας.

Άνθρωπος ζεστός, ευγενικός, ευφυής, πεισματάρης, ειλικρινής, αυστηρός πρώτα απ’ όλους με τον εαυτό του, δωρικός.

Άνθρωπος της προσφοράς, με ιδιαίτερες ικανότητες και ήθος, με πλούσιες και βαθιές γνώσεις, πολυεπίπεδα και ουσιαστικά καλλιεργημένος, ακούραστος κι ανιδιοτελής.

Ένας εξαιρετικός συνομιλητής και φίλος, με πολύ καθαρό μυαλό, καρδιά και βλέμμα. Που μπόλιασε αρμονικά τη διαδρομή του με την Αριστερά και την Αριστερά με τη διαδρομή του.

Γιατί το θέμα δεν είναι πόσα χρόνια είσαι στην Αριστερά αλλά πόση Αριστερά χώρεσε στα χρόνια σου.

Στη μνήμη του…

Χρωστάμε να την κρατάμε ζωντανή.