Στερεότυπα του καναπέ και της TV

 Μέχρι τέσσερις γυναίκες ανά μουσουλμάνο άνδρα (Κοράνι 4:3). Ότι πιο γλυκό και δοτικό εκείνη την άγρια εποχή! Η φυλή είχε λίγους πολεμιστές και κάθε μάχη στις ερήμους με τις αντίπαλες φυλές έφτιαχνε χήρες με 2 – 4, ακόμη και 10 παιδιά. Αυτές έχαναν τον προστάτη τους και κινδύνευαν από επιθέσεις θηρίων και ανθρώπων, αλλά και από την πείνα. Ο Μωάμεθ όρισε να παντρεύονται οι μαχητές υποχρεωτικά τις χήρες των πιο κοντινών τους συγγενών (αδελφών, εξαδέλφων) και να συντηρούν, μαζί με τα δικά τους και καμιά εικοσαριά ορφανά. Τουλάχιστον περιόρισε τον αριθμό των γάμων (των προστατευομένων οικογενειών θα έλεγα σωστότερα) σε τέσσερις, καθώς οι άνδρες δεν άντεχαν να θρέψουν περισσότερα στόματα. Σεβασμός στις γυναίκες: η κάθε μία είχε το δικό της ανεξάρτητο και αυτόνομο χώρο / δωμάτιο / σπίτι, ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του πολεμιστή. Το ότι σήμερα μία μειοψηφία(λιγότερο από 1% των μουσουλμάνων) εκμεταλλεύεται άγρια το έθιμο της πολυγαμίας, δεν αλλάζει την ουσία.

Himanchal Pradesh. Πολικό ψύχος, γη παγωμένη σαν πέτρα, πείνα απερίγραπτη στα μικρά χωριά των πανύψηλων βουνών στην ΒΔ Ινδία, ανάμεσα Kashmir και Κίνα. Μόλις μείνει έγκυος η γυναίκα, στην άκρη του χωριού ο άντρας σκάβει έναν λάκκο. Όταν γεννηθεί το αγόρι, ο πατέρας στον έτοιμο λάκκο τελετουργικά και μπροστά σε όλο το χωριό, φυτεύει ένα δένδρο. Όταν γεννηθεί το κορίτσι, σε λίγες περιπτώσεις ο λάκκος μένει άδειος. Στις περισσότερες θάβει το κορίτσι… Το χωριό έχει προειδοποιήσει: εάν είναι αγόρι θα βοηθήσουμε όλοι, μοιράζοντας το ξεροκόμματο, καθώς η γη θέλει δυνατά χέρια για να επιζήσουμε. Εάν είναι κορίτσι, η προίκα είναι οικονομική καταστροφή για την οικογένεια (οπωσδήποτε πρέπει να αγοραστεί μηχανάκι στον γαμπρό + ρούχα και κάποια χρήματα). Χειρότερο, η τροφή τον χειμώνα δεν θα φτάσει για όλους θα υπάρξει λοιμός για την οικογένεια. Από το να πεθάνει ένα από τα άλλα 5χρονα, 10χρονα κ.λπ. παιδιά που ήδη τα αγάπησε η οικογένεια, καλύτερα να θυσιαστεί το άγνωστο νεογέννητο. Βάρβαρο έθιμο; Για ‘μας. Γι’ αυτούς οδυνηρή αναγκαιότητα αλλά τους καταλαβαίνω, έστω και δύσκολα.

Συνοικία Patpong στην Bangkok. Στον κεντρικό δρόμο συνωστίζονται groups δυτικών τουριστών  που παζαρεύουν μπιχλιμπίδια, περίεργοι, fαnτου σεξουαλικού τουρισμού, νεαρές ντόπιες ημίγυμνες πόρνες, πωλητές street food, και γενικώς κάθε καρυδιάς καρύδι. Στα στενά γύρω από το κεντρικό παζάρι, εκεί που η αστυνομία κατά σύμπτωση δεν τυχαίνει να περνά συχνά, χάσκουν πάμπολλες είσοδοι με φτηνά λαμπιόνια και με φωτογραφίες από οκτάχρονα αγοράκια και κοριτσάκια να επιδεικνύουν, σαν μαρκίζα, τα κάλλη τους σε βορειοευρωπαίους (κυρίως), κλασσικής κοψιάς: σουλατσάρουν δύο – δύο, ανοιχτόχρωμοι, μπλουζάκια μακό κοντομάνικα και συνήθως κοντοκουρεμένοι. Είναι φανερό ότι πάνε για παιδεραστία. Γιατί; Δεν το εγκρίνω προφανώς, αλλά εάν ήθελαν ενήλικες γυναίκες, λόγω της άνθισης του trafficking στα λημέρια του J.Dijsselbloem (αυτού που μας κατηγορεί ότι τρώμε τα λεφτά της ΕΕ σε γυναίκες...), θα τις εύρισκαν με 50 ευρώ, λίγες δεκάδες μέτρα από τα σπίτια τους. Για να δίνουν 1000 ευρώ τουλάχιστον και να ταξιδεύουν στην άλλη άκρη του κόσμου, προφανώς ΔΕΝ πάνε για γυναίκες, αλλά για παιδιά! Φταίνε μόνο οι κακοί Ταϊλανδέζοι που εκμαυλίζουν τα παιδιά τους και τους τουρίστες, ή φταίνε κυρίως οι πελάτες (σε απλά ελληνικά, οι νόμιμοι βιαστές), από τον ‘ανεπτυγμένο κόσμο’ που αγοράζουν με μπόλικο χρήμα φτηνό ντόπιο παιδικό «κρέας»;

 Ομοφυλόφιλοι και «γυναικωτή» συμπεριφορά. Πόσες φορές, μα πόσες φορές έχω ακούσει διάφορους αυτοτιτλοφορούμενους «Άνδρες» να χλευάζουν την γλώσσα του σώματος (αλλά και την ομιλία) ανδρών ομοφυλοφίλων όταν αυτή είναι διαφορετική από την «αναμενόμενη» και κυρίως από την δική τους… Όταν δε αυτή η συμπεριφορά υπερβαίνει τα όρια του αστικού modus vivendi ενός ενήλικα άνδρα, τότε ο σεξισμός υπερκαλύπτει τον ομοφυλόφιλο – στόχο και κτυπά και την Γυναίκα: ‘φέρεται σαν γυναικούλα’, ‘είναι γυναικωτός’, ‘να φορέσει φούστα ο καραγκιόζης’, κ.α. Όταν το πρωτοάκουσα επαναστάτησα. ‘Από πότε η σύντροφός μου, η δική του σύντροφος, η μάνα μου, οι φίλες μου επειδή είναι γυναίκες σημαίνει ότι έχουν ειδική συμπεριφορά, από κωμική έως γελοία;’. Έμαθαν ποτέ αυτοί οι ανεγκέφαλοι ότι για την μεγάλη πλειοψηφία των ομοφυλοφίλων, η συμπεριφορά αυτή δεν είναι ‘γυναικωτή’ αλλά συμπεριφορά ‘μπλοκαρισμένη’ στην ηλικία μικρού παιδιού (αποσαφηνίζω, όχι σε επίπεδο IQ αλλά σε επίπεδο έκφρασης, για λόγους που δεν αφορούν στο παρόν άρθρο); Φυσικά δεν γνωρίζουν επίσης ότι, για αιώνες οι γεωργοί Μαορί της Βόρειας Νέας Ζηλανδίας τιμωρούσαν με θάνατο την ομοφυλοφιλία καθώς ήταν άγρια πολεμική φυλή, περιτριγυρισμένη από εχθρούς και κάθε μαχητής ήταν πολύτιμος. Αντίθετα κάποιοι Μαορί που σιχάθηκαν τις σφαγές και ονομάστηκαν Μοριόρι, με πιρόγες πήγαν 800 χιλιόμετρα νοτιο-ανατολικά στον Ειρηνικό Ωκεανό στα νησιά Chatam όπου η τροφή επαρκούσε ίσα – ίσα καθώς τα νησιά ήταν άγονα και οι φυγάδες μετετράπησαν αναγκαστικά σε τροφοσυλλέκτες. Εκεί ο ευνουχισμός πολλών αρσενικών βρεφών ήταν καθεστώς, η δε ομοφυλοφιλία προσόν. Αντίθετα, το αντριλίκι και οι μη-προγραμματισμένες εγκυμοσύνες τιμωρούνταν αυστηρά.

Η αξία της βεντέτας. Η βεντέτα δεν είναι ίδιον μόνο των πολιτικά και κοινωνικά ανώριμων πολιτών, αλλά κυρίως του σάπιου ή απόντος Κράτους. Ο ισχυρός δεν φοβάται τον συνένοχο χωροφύλακα ή τον κρατικό λειτουργό που ο ίδιος χρηματοδότησε την καριέρα του. Και όταν το Κράτος λείπει, το αντικαθιστά με τους κουμπουροφόρους του. Δεν είναι ανάγκη να ανατρέξετε στην Ελλάδα του 1840. Πηγαίνετε στην Μανωλάδα του σήμερα και στις ματωμένες φράουλες. Τι μένει στον αδύναμο όταν του βιάσουν την κόρη, του πάρουν τα χωράφια, του κλέψουν τον κόπο του ή σκοτώσουν το παλληκάρι του και το Κράτος αναζητείται στο Silver Alert; Να πληρώσει πάσει θυσία με το ίδιο νόμισμα τον Ισχυρό, έστω και εάν θυσιάσει την ζωή του ή την ελευθερία του (δεν σας θυμίζει λίγο τους βομβιστές αυτοκτονίας;). Πως στέλνουμε την βεντέτα στην λήθη της Ιστορίας; Απλά, είτε τυφλώνοντας τελείως την αστική Δικαιοσύνη όταν απονέμει το Δίκαιο, είτε αντικαθιστώντας την με μια ανοιχτομάτα λαϊκή Δικαιοσύνη μίας νέας εποχής (το δεύτερο είναι πιο πιθανό και ρεαλιστικό από το πρώτο...).

Τα εχθρικά νησιά Andaman. Όταν τα επισκέφθηκαν στον κόλπο της Βεγγάλης στα ανοικτά της Ινδίας, πριν από αιώνες οι δυτικοί θαλασσοκράτορες με τις σκούνες τους, έμειναν έκπληκτοι από την επιθετικότητα και το μίσος των νησιωτών. Τους υποδέχθηκαν με ακόντια, πέτρες και βέλη. Οι λευκοί τους θεώρησαν άγριους και απολίτιστους. Δεν είχε γεννηθεί ακόμη ο Δαρβίνος να τους μάθει ότι “η επιθετικότητα έναντι του εισβολέα είναι αντιστρόφως ανάλογη με την εξοικείωση του ντόπιου στα εισαγόμενα μικρόβια και στις αρρώστιες”. Με άλλα λόγια, όσο πιο παρθένος είναι ένας οργανισμός και άμαθο το ανοσοποιητικό του σύστημα, τόσο αυθόρμητα και λυσσαλέα το άτομο απωθεί τον ξένο, λόγω του απόλυτα δικαιολογημένου έμφυτου φόβου της μόλυνσης και του θανάτου. Θα το επιβεβαιώσουν πολλά χρόνια αργότερα οι ινδιάνοι της Αργεντινής, καθώς περισσότεροι χάθηκαν από τον ξενόφερτο κίτρινο πυρετό παρά από του σιδερόφρακτους ισπανούς επιδρομείς. Δεν παρατηρήσατε ότι σε ολόκληρη την Αργεντινή δεν υπάρχουν προκολομβιανοί κάτοικοι, ιθαγενείς;

Σε κάποιες περιπτώσεις των παραπάνω παραδειγμάτων σήμερα γίνεται κατάχρηση. Σε κάποιες άλλες παρερμηνεία. Σε κάποιες εκμετάλλευση. Σε καμία περίπτωση όμως η εξαίρεση δεν ανατρέπει τον κανόνα. Το παράδειγμα που με έκανε να πιστεύω ακράδαντα ότι από τον καναπέ μου είναι εγκληματικό λάθος να κρίνω με προχειρότητα τον Κόσμο και τον Παγκόσμιο Πόνο το άφησα για το τέλος… Εδώ στην Αθήνα, στην Ευρώπη, κοστολογώ για ‘μένα τον γιό μου γύρω στα 4,5 τρισεκατομμύρια ευρώ. Τόσα πρέπει να μου δώσεις για να τον στερηθώ. Εκεί στο στρατόπεδο προσφύγων στην έρημο της Ashraf στο Ιράκ, ο Mustafa έκανε οκτώ παιδιά μπας και ζήσουν κάποια. Τρία τα κατάφεραν, ξεπερνώντας τα 5 χρόνια. Τα άλλα πέθαναν για 10 ευρώ που έλειπαν (είτε για καθαρές γάζες στην γέννα, είτε για την προμήθεια εμβολίων). Α!, ένα διαμελίστηκε από τυφλή βόμβα που έσκασε στην αγορά της Al Wajihiya πριν φύγουν για το στρατόπεδο. Τα τρία που επέζησαν, μάλλον θα έχουν φτηνή ζωή και θα μείνουν επιρρεπή στον θάνατο για όλη τους την ζωή. Όταν αυτός ο πατέρας εμπεδώνει (από την προσωπική του εμπειρία στα ίδια του τα παιδιά!) ότι η ανθρώπινη ζωή κοστίζει ελάχιστα και ότι ο κόσμος γύρω του είναι πόλεμος, πόνος, πείνα, προσφυγιά και θάνατος, μόλις μάθει ότι εάν γίνει βομβιστής αυτοκτονίας θα πάει σε έναν κόσμο χωρίς πόνο, με φαΐ και ουρί, δεν θα διστάσει να τραβήξει την περόνη. Δεν είναι κάθαρμα. Εμείς του μάθαμε ότι η ζωή των παιδιών του (άρα και η δική μας) δεν αξίζει παρά πενταροδεκάρες. Δεν αισθάνεται ότι κάνει κάποιο έγκλημα. Εάν αντί να τροφοδοτούμε το τυφλό μίσος του (για να περάσουν οι αγωγοί μας του πετρελαίου από τα εδάφη του ή για να του πιούμε το αέριο που βγάζει η γη του) δώσουμε την αξία που πρέπει στον ίδιο και στα παιδιά του, τότε θα πάψει να μας βάζει φυτίλια. Δεν χρειάζονται τα τρισεκατομμύρια των παιδιών μας, λίγες χιλιάδες ευρώ αρκούν για τα δικά του...