Στ' αζήτητα

Ένα παιδί στ' αζήτητα. Αυτό ήταν. Μόνη. Ανεπιθύμητη. Την είχαν εγκαταλείψει στο Δημοτικό Βρεφοκομείο. Νύχτα μέσα σ’  ένα κουβερτάκι. Χωρίς όνομα. Μεγάλωσε. Δούλεψε. Παντρεύτηκε. Στα 10 χρόνια γάμου πάλι μόνη. Εργατικό ατύχημα, της είπαν. Με δύο παιδιά, το ένα σχεδόν μωρό.  Η ίδια απολυμένη. Τώρα σε μια «εταιρεία καθαρισμού». Το μεγάλο ψευτοέτρωγε στο σχολικό συσσίτιο. Το μικρό ήθελε γάλα, πάνες, φάρμακα. Έτρεξε, πάλεψε, χτύπησε πόρτες. Μέρες βασανίστηκε. Περνούσε έξω από το ίδρυμα «Η Ελεήμων Μήτηρ». Κοντοστεκόταν για λίγο.  Ύστερα το ‘βαζε στα πόδια. Τρομοκρατημένη  και μόνο με τη σκέψη. Και μια μέρα, εκεί που καθάριζε σκάλες, λιποθύμησε. Τότε το αποφάσισε. Το άφησε έξω από την πόρτα. Στο ίδρυμα. Το μωρό της. Με το όνομά του. Με το όνομά της. Με μια υπόσχεση στον εαυτό της: να γυρίσει να το πάρει. Ελλάδα, 21^ος αιώνας.